Alles voor mijn kinderen

Ik ben ondertussen 8 maanden gestopt met drinken en heb geen probleem om mijn verhaal te delen. Ook op het werk praat ik er nu vlot over, ik werk al 12 jaar met deze mensen en zit 8 uur per dag samen met hen.

Het is wel niet altijd zo goed geweest. … Een periode ging het heel slecht : Ik dronk al in de auto onderweg naar het werk en ’s middags kon ik niets anders doen dan ook weggaan van het werk om te drinken. Ik dronk ’s morgens 2 halve liters, dit voelde niet als iets emotioneel maar eerder iets om het trillen onder controle te houden. Mijn vingers begonnen te trillen en dat werd dat heel moeilijk.

Ik geraakte wel in een isolement, ik ging op mijn eentje en niet meer mee met de groep. Iets mee drinken ging ik ook niet mee doen, na het werk ook niet want dan moest ik eerst serieus indrinken om de tril onder controle te houden. Het meevragen stopte ook, maar er werden geen vragen gesteld… Je weet dat ze het zien aan je. Ik heb dit toen helemaal alleen gedragen en me wel vaak alleen gevoeld. Op dat moment was het een heel andere zaak, toen sprak ik hier niet over met mijn collega’s. Voor de rest had ik nog wel gesprekken over mijn leven met de collega’s.

Het laatste jaar had ik vlekken in mijn gezicht en veranderde ik uiterlijk, zonder erover te praten weten andere mensen wel hoe laat het is. Maar goed, dat hadden mijn collega’s natuurlijk al lang door. Ze zagen een verschil aan mij : mijn gezicht, mijn figuur en uiteraard mijn adem. Ik verstopte het goed wat ik had altijd water, tandpasta en een tandenborstel in mijn auto om de geur altijd te verstoppen, dit zat altijd in mijn handschoenenkastje. In maart, toen ik 1 week was gestopt, heb ik het wel gezegd op mijn werk.

Vandaar uit ben ik ook beginnen praten over de afspraken die ik had bij de zelfhulpgroepen. Op mijn werk is dit geen taboe (meer), ik praat erover. Ik ben hier heel dankbaar voor, dit kunnen delen helpt, dit voor jezelf houden is lastig. Ze hebben me hard geholpen en nooit veroordeeld, ze beseffen niet hoeveel ik aan ze had. Nu maken we er zelfs grapjes over!

Dit had uiteraard niet enkel een impact op mijn werk maar ook op mijn thuissituatie. 2 jaar geleden werd het drinken steeds meer en meer en extremer. Een van de triggers was de verhuis : ik kwam met mijn kinderen in een kleine woning wonen. Als de kinderen buiten speelde kreeg ik klachten van de buren. Ik moest ze altijd entertainen op deze kleine ruimte, dit was erg zwaar. Om te ontspannen dronk ik een extra pintje.

Mijn oudste zijn tolereerde mijn gedrag niet meer, ook al was hij maar 9 jaar. Hij liep weg op school, de school vroeg hem wat er speelde, hij vertelde over de situatie thuis. Dat mama niet meer goed voor hem kon zorgen en veel dronken lag te slapen. Uiteraard zorgde ik voor hun basisbehoefte ; eten, drinken, wassen, … Maar dat is alles wat ik toen nog kon. Ik deed mijn best maar mijn afkick was te zwaar, ik moest het drinken onderhouden om fysiek verder te kunnen. Mijn zoon rebelleerde hiertegen : hij liep regelmatig weg van huis. Er is controle gekomen, ik had gedronken, de politie heeft een PV opgemaakt, dat is 3x voorgevallen. Ze besliste om de kinderen naar een internaat te brengen. Die dag kreeg ik om kwart voor 7 telefoon : “je kan je kinderen brengen maar je mag ze niet meer gaan halen.” Deze dag is een grote roes voor mij.

Toen pas zag ik in dat het probleem veel groter was dan ik dacht. Toen ze mijn kinderen afpakten zag ik de ernst in en kon ik het niet meer verstoppen.

De kinderen zouden 4 weken weg zijn maar ik merkte dat dit niet genoeg was. Ik wil de kinderen regels en structuur kunnen bieden en dat is nog moeilijk nu. De kinderen verdienen ook een eerlijke kans en moeten heropgevoed worden, want uiteraard hebben zij ook nét iets teveel vrijheid gekend.

Ik heb gekozen dit schooljaar nog eens bij te doen, ik zit met mijn fulltime job en de opvoeding. Ik kon het allemaal niet bolgewerkt krijgen : ik kon alle druk niet aan, maar drank was mijn vlucht geweest gedurende 2 jaar ‘oh ze hebben weeral ruzie, ik ga drinken’ Dan ontspoort het natuurlijk enkel meer en meer.

Dit is echt wel een goede oplossing. Dan kunnen we allemaal werken aan onze zelfstandigheid, we werken met zijn alle hiernaartoe. Er zal ook thuisbegeleiding zijn ; ons allemaal terug samen te krijgen. De Rapporten waren fantastisch tijdens de vakantie. Ik was heel trots. De kinderen willen liever thuis bij mama en papa zijn, dat snap ik, ik vind dit ook moeilijk maar ik zie waarom we dit aan het doen zijn.

Mijn ex-man drinkt nog wel, ik hoop echt dat dit goedkomt met de kindjes, maar dit doet hij normaal niet. Hij geeft dit nog niet toe. Als hij hiermee kan omgaan voor zichzelf, is dit zijn verantwoordelijkheid. Ik ben dus ook wel blij met de regeling, dan hebben de kinderen door de week de structuur. Vroeger had ik hierover ook grote zorgen en dronk ik ook meer hierdoor. In het weekend kunnen we om de beurt de kinderen een warme thuis geven, ze genieten hier dan ook van.

Ik wel heb veel meegemaakt toen ik klein was, dat ben ik altijd wel te boven gekomen. Vroeger heb ik al eens begeleiding gehad in de sleutel ; een programma voor jongeren met een drugsverslaving. Door mijn ouders was ik daar terechtgekomen. Ze dachten dat ik drugs gebruikte, ik smoorde enkel soms jointjes. Mijn adoptievader heeft alles op zijn kop gezet om mij te laten opnemen maar behalve enkele jointjes, gebruikte ik niets. Mijn ouders hadden dat briefje voor beste vriendin in de agenda gevonden en hij heeft daar een heel ding van gemaakt. Ik kwam bij een hoop jongeren die heroïne gebruikten etc... Ik moest als jong meisje indruk maken en moest mij stoer voordoen, ik moest meedoen en kon toch niet zeggen dat ik maar 3 jointjes had gerookt (ook al was dat zo)…... Dus moest ik ook écht blijven. Mijn verhaal had ik zo verdikt en overdreven om erbij te horen. Na 3 maand ongeveer mocht ik naar huis, dat was de algemene termijn. Wij waren indertijd een proefproject. Nu, ik had met mijn échte vader wel veel problemen, ik nam het drugsfeit er maar bij en genoot van de hulpverlening. Ik vertelde mijn problemen die er wel echt waren en nam de drugs als excuus hiervoor.

Maar daarna ben ik heel veel gaan experimenteren. Voor de opname wist ik wel wat drugs was maar door in de opname te zitten met alle mensen die grave verhalen vertelde was ik niet meer bang om toch te gebruiken, ik had er al 3 maand over zitten fantaseren en praten met de echt verslaafde. Ik heb wel nooit een verslaving gehad aan harddrugs, enkel op café durfde ik eens wat doen maar zodra ik ben beginnen werken gebeurde dat niet meer. Ik deed het om te feesten en niet om problemen te verdoven.

Ik heb altijd heel veel gedronken, ik ben nooit zonder drank gaan feesten. Ik kan me niet herinneren dat ik zonder dronken te zijn op een feestje was. Drugs en werken ging in mijn hoofd niet. Voor de maatschappij is het heel normaal dat je een fles wijn opentrekt ‘s avonds, die grenzen zijn totaal anders. Dat bouwt zich op en eigenlijk drink ik al jaren maar nooit beseft hoe snel dat meer werd. Maar dan was het te laat. ‘morgen drink ik niet, alle toch eentje, toch het flesje’ oké, volgende week stop ik wel…

Op een feestje zeggen ze niet : hier is een lijn coke Maar wel : glaasje wijn of pintje? Je beseft je afhankelijkheid niet meer, ik nam elke drank aan.. Vrienden zeiden dat wel, die moesten mij dan naar huis brengen. Ik denk wel dat ik vrienden eraan ben verloren, door ze op hun tenen te trappen. Maar de échte vrienden zijn gebleven. Ik vind da wel jammer. Ik heb dit losgelaten, als het komt komt dat wel terug, daar kan ik geen energie in te steken, ik kan de klok niet terugdraaien, dat gaat nu eenmaal niet. Ik zei al meermaals sorry maar als ze niet willen zien dat ik beter ben dan is het zo. Soms ben ik er ook over gegaan, dat snap ik ook.

Mijn moeder drinkt ook, ze is er bij mij overgegaan. Ook al drinkt ze nu niet, ik heb dit nu niet van doen. Dus daarom snap ik dat ook als mijn vrienden dat willen. Ik heb mijn eigen energie nodig voor mijn eigen herstel. Er is het een en ander gebroken, ook al zeg je sorry.

Afstand van mama nemen was niet moeilijk, vanaf ik me heb laten helpen niet meer gezien behalve schoolfeest. Wij sms'en wel in verband met de kinderen, maar geen persoonlijk contact. Mijn mama drinkt nog, ik ben daar nog niet klaar voor. Ze heeft mij te veel pijn gedaan Anderzijds heb ik mijn kinderen ook aangedaan, wat zei me aandeed. Maar de drank heeft alles kapot gedaan : ouders uit elkaar, alle familiale banden weg, … Ondanks ik het zelf heb gedaan ben ik boos dat ze nooit op tijd is gestopt, dat probeer ik nu wel te doen. Ze laat me met rust, wel uit schaamte. Er wordt nooit over gepraat, zei verwijt mij maar durft me niet tegemoet te komen, ze kent haar zelf wel.

Wat mama altijd heeft : het is altijd een ander haar schuld. Ze heeft zelf niks gedaan. Ze heeft nog nooit toegegeven dat ze haarzelf het aandoet. Ik heb nooit een oprechte excuses gekregen. Bv. ze heeft borstkanker gehad, dat is heel erg maar dat is 7 jaar geleden. Ook tijdens de chemo is ze blijven drinken. Maar volgens haar is dat onze schuld, want wij steunde haar niet genoeg tijdens haar chemo. Dit is een lelijk excuus, haar haar en nagels vielen uit maar drinken ging wel Ik heb mijn emoties nooit verdronken, ik ben begonnen uit een vlucht uit de dagelijkse sleur. Ik ben ermee opgegroeid, ‘drinken was normaal’ Ik kan mijn emoties goed uiten maar ik ben lichamelijk afhankelijk geworden, Ik loog tegen mezelf : ‘neenee, ik ben niet verslaafd, morgen stop ik wel’ of jezelf eens belonen ‘gedaan met werken, verdiend ene pintje, strijken, pintje’ tot je er s nachts voor moet opstaan.

Ik ben op mezelf gestopt : ben naar de huisdokter gereden, dit was Dr. Nicolai Zijn slogan : “jullie zijn topsporters, jullie moeten hier elke dag voor vechten”. Dat klopt ook wel! Die heeft met medicatie gegeven tegen ontwenningsverschijnselen : lichamelijke controle geen anti-buzz, op een week was dat afgebouwd. Ik ben een week thuis gebleven van het werk. Ik zou iedereen die wil stoppen aanraden om ten rade te gaan bij de huisarts voor een begeleiding ter controle van de fysieke ontwenningsverschijnselen. Dit trillen is oncontroleerbaar, dat was het zelfs met de medicatie. De kinderen afnemen was alles wat ik nodig had om helder te denken, ik voelde me echt met mijn rug tegen de muur gezet, dat was het enige wat moest gebeuren zodat ik zou stoppen met drinken. Mensen mogen in mijn bijzijn drinken, ik heb liever dat dan dat mensen doen. Ik heb het hier niet moeilijk mee, voor mij is dat ‘jammer genoeg’ geen optie.

De kinderen zijn zo fier op mij, onlangs liefmans on the rocks 0.0 dat wou ik wel eens proberen Mijn zoon zei toen :’mama er staat niet 0.0 op, neem dat maar niet...’ Mijn zoon was zo gelukkig, dat ik niet meer drink maakt hen zo gelukkig.... Als ze mij zouden zien drinken, zou ik ze zo hard kwetsen. Het bewustzijn dat ze hebben op hun leeftijd over drinken is extreem... ik zou niet stiekem kunnen drinken, ik ga hun hart niet breken.

Goesting heb ik nog altijd, maar ik blijf alert. Ik kan niet eentje drinken, dus ik drink beter niks. Ik zeg niet nooit meer maar nu is dat totaal niet aan de orde. Ik weet nooit wat binnen 10 jaar kan. Ik leef dag per dag, nog altijd. In de groepen heb ik steun, soms ga ik nog naar de contactgroepen van de verslavingskoepel.