Een nieuwe start

Ik groeide op in een warm gezin, mijn ouders bleven altijd bij elkaar. Mijn moeder was leerkracht en hield wel van regeltjes. Mijn vader was wat losser. Ik woonde er met mijn oudere zus. In mijn jeugd kwam ik soms in contact met pesters, het gebeurde wel eens dat ze me vernederde. Ik kon dit wel relativeren maar ze hebben me eens opgesloten en dat ben ik nooit vergeten. In mijn herstel kwam dit ook opnieuw naar boven.

Voor de rest had ik best een goede jeugd. Ik was een voetballer zoals mijn vader. Mijn vader was overal geliefd, ik keek echt naar hem op.

Tijdens de voetbal kwam ik in aanraking met seksuele intimidatie. Ik werd bedreigd met een mes maar kon steeds tijdig vluchten. Ik hield dit altijd voor mezelf, ik was toen 6-7 jaar. Degene die met dit aandeed zag ik later terug, met een enkelband, op de voetbal. Dat was heel lastig, ik ben dat gesprek niet aangegaan.

Ik ben ook altijd blijven voetballen.

Ik was wel sociaal tot op een bepaald niveau. Als het over gevoelens ging, dan sprak ik hier in het algemeen wel moeilijk over... Ik was ook leiding van de jeugdbeweging waar ik mijn eerste pintjes dronk en jointje rookte.Toen ik mijn eerste pintje dronk smaakte dat niet, maar toen ik de eerste keer zat werd dacht ik ‘wow, nu kan ik tegen iedereen praten’, ‘Dit gevoel wil ik nooit meer kwijt’. Ik voelde me zoals mijn vader. Ik was al sociaal, maar toen nog socialer.

Daarna ben ik beginnen experimenteren met cocaïne en speed rond mijn 18. Ik was de man, ik wist ineens dingen die ik niet wist dat ik wist. Ik dacht : “voor 50 euro per weekend, cava.” Ik kon dit door de week wel laten, ik ging nog naar school. Toen leerde ik mijn toen malige vriendin kennen, die was echt tegen harddrugs, ik ben toen ook gestopt. Drinken zat er toen wel een, maar dat zag ik niet als een probleem. Ik was wel een goede weekend drinker… Maar toen snoof ik stiekem, altijd bij het drinken.

Ik voel me er nu ik erover nadenken echt slecht over, ik moest constant liegen. Met dagelijks gebruik was ik gestopt, ik dempte mijn gevoelens nu met alcohol. Vanaf mijn 20ste heb ik samen met mijn toen malige vriendin een huis gekocht. Ik dacht het leven start nu, ik dronk dagelijks. Na het werk een goei pintje, thuis glaasje wijn bij het eten, ik was nooit zat in de week. In het weekend was het wel steviger.

Ik begon mezelf af te zonderen, er was meer coke en ik kon geen gesprek meer aangaan. Mijn “vrienden” merkte dat wel, ik liet ze in de steek, maar dit waren mijn drugsvrienden. Mijn vrienden van de voetbal had ik al laten zitten voor hen.

Het leven ging nog verder, dus ik dacht dat alles goed was, ik was niet verslaafd. 3 Jaar is dit goed gegaan maar daarna ging het bergaf. Ik loog elke dag, snuiven werd dagelijks, ik gebruikte op café. Op maandag was ik moe dus startte ik weer. Het werd ook altijd meer, ik kon niet meer slapen. Ik moest zaken verzinnen naar mijn toenmalige vriendin toe bv. dat ik buikpijn had en dan begon ik drinken om toch te kunnen slapen. Dat verhaal duurde zo’n 2 jaar.

Ik was veel alleen, ze wou wel dat ik mee kwam helpen in haar café maar ik was daar te onzelfzeker voor, ik moest dan drinken om te kunnen functioneren. Op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik waar verstopt had, dus begon mijn toen malige vriendin alles te vinden, ik heb vele kansen gekregen. Op mijn 24 was het afgelopen, dit was echt een dieptepunt.

Zelfs bij de voetbal ging ik eerst naar mijn dealer voor meer zelfvertrouwen. Het ging zover dat ik moest overgeven op de training omdat ik teveel dronk. Dan schakelde ik over naar wodka omdat ze dat niet ruiken, dat kapt als water. Ik kon blijven drinken en voelde me nog goed ook, met het cocaïnegebruik daarbij.

Met de breuk is het helemaal bergaf gegaan : hiermee bedoel ik gebruiken op het werk..Collega’s hadden dat door, maar hielden dit mee achter. Ik stond op het punt om een einde aan mijn leven te maken, dus de dokter schreef me antidepressiva voor. Toen was coke en drank naar mijn gevoel nog geen probleem, ik had het ‘onder controle’. De combinatie van antidepressiva, drank en drugs maakte me een zombie. Mijn vorige partner had me uit het appartement uitgekocht, dus ik bleef over met veel centen.

Gelukkig kon ik bij mijn ouders wonen, in een klein kamertje maar met weinig privacy dus ik vluchtte elke dag... Er was elke dag conflict, ik was ook geen mens meer. Ik kon niet meer praten, zonderde me af en kocht mijn fles, dat bracht me troost. Vanaf 15 u draaide mijn molen al, heel mijn leefde draaide om het plan : "hoe, wat & waar gebruiken" Dat was vooral in de auto, ik was gelukkig als ik 10 gram in mijn handen had... Mijn ouders gingen er onderdoor : mijn vader kreeg het aan zijn hart, moeder bleef thuis van haar werk.Ze wisten dat er een probleem was, maar dachten enkel dat ik liefdesverdriet had. De verslaving bleef een geheim.

Ze gingen slapen en dan gooide ik de coke op de salontafel, ik werd paranoïde ik hoorde vanalles .. stemmen, ex-vriendin was aan het praten met de bovenbuur : dat leek echt… Elke dag zat er iemand uit de raam te kijken naar me etc. Ik dacht dat ik constant in de gaten werd gehouden. Ik erkende mijn probleem, maar ik dacht dat ik het alleen kon oplossen.

Ik werd betrapt op het werk, ik heb er veel kansen gekregen. De voorwaarden was : Geen werk meer tot je genezen bent.. De ideale kans om op de ziekenkas te gaan en door te gebruiken. Ik was 3 weken thuis met een harde verslaving, ik wou altijd meer en meer en zoveel mogelijk.

Ik moest affectie hebben, ik werd er geil van, dus daardoor vond ik mijn weg naar de prostitutie. Daar dronk ik ook, het kon niet decadent genoeg zijn. Daardoor heb ik een zwaar accident gehad, ik ben tegen een gevel gereden. De rekening komt nu : + 10.000 euro maar nu ben ik ervan.. Wat me vooral blijft volgen is de schuld, schaamte en kosten, vooral in het eerste jaar van mijn herstel.

Mijn lichaam en geest gingen kapot, ik kocht toch een appartement. Zolang dat ik maar pakte of dronk dacht ik wel dat ik het nog aankon, maar als ik niet gebruikte voelde ik alleen maar waanzin.. ‘ik moet dat wel afbetalen’ was een van de gedacht die door mijn hoofd spookte.

Op een morgen, 6u ‘s morgens, onder gebruik heb ik alles aan mijn moeder opgebiecht. Mijn vader reageerde streng & duidelijk : ‘nu stoppen’ ik pakte mijn boeltje en vertrok. Mijn moeder toonde compassie : omdat er begrip was, dacht ik dat ik goed bezig was..

Dus wat mijn familie me zei deed me niks, ik moest echt op het dieptepunt zitten en zelf inzien dat ik verslaafde was. Ik zei alles tegen de dokter, toen ik daar zei wat ik gebruikte toen schrok de dokter. Ik leefde op het randje van de dood. Bij het uitspreken viel er een grote last van mijn schouders. Ik was klaar om hulp te zoeken.

De eerste week ging ik naar een afkickcentrum : uitblazen en rusten Daarna ging ik opnieuw volop in gebruik, ik moest 3 weken wachten op Katarsis. Ik kwam toen wel bij het MSoc, ik moest kunnen spreken dus ik dronk om te kunnen spreken. Meteen toen dat ik buiten was stuurde ik al voor coke, totaal onnuttig. Die dokter zei probeer NA eens, ik dacht ‘toch niet tussen die bende junks, en angst en schaamte speelde ook mee, ik wou zo niet gezien worden.

Ik besloot Katarsis te kiezen, mijn kennis zat daar, maar ik had er geen gesprek mee gehad. Ik moest mezelf overgeven. ik ging ernaar toe met een heel bang hart. Die eerste week, al die emoties waren zo intens ; woede, schaamte, schuld. Ik besefte wat ik had gedaan, wie ik had gekwetst. Dit kon ik echt niet alleen. De bel (waaraan je trekt als je jezelf overweldigd voelt) hielp me stilletjes aan met emoties en gevoelens omgaan.

De eerste maanden thuis zag ik de lijnen nog overal liggen, ik benoemde dit ook. Katarsis VZW heeft echt mijn denken en openheid veranderd. Meteen daarna ben ik ook naar NA geweest, dat veranderde mijn leven ook ; sponsor, stappenplan, emoties en mezelf ontdekken, angsten overwinnen. Mijn faalangst is met het cannabisgebruik altijd sterker geworden, dan nam ik coke. Ik piekte om dan in een grandioos gat te vallen. Nu ben ik 2 jaar en 4 maanden clean : Ik ben nog wel bang maar ik geef me gewoon over, ik laat het gewoon gebeuren, ik ben in volle acceptatie van ik ben wie ik ben. Ik heb leren open zijn... Eerst had ik angst voor oordeel in die zelfhulpgroepen, maar ze waren trots, ik kreeg respect. Ik groei echt in mijn herstel, ik durfde nooit te spreken, maar nu spreek ik in Katarsis. Ik doe de 12ste stap nu, ik help andere.

Mijn ouders zijn mij altijd blijven steunen – vanaf Katarsis ben ik altijd eerlijk geweest. Ik had vroeger weinig contact met mijn ouders maar nu spring ik daar elke week binnen, ik geniet echt van onze familie. Hun geluk geeft me een super goed gevoel. Ik zie mijn moeder echt openbloeien.

Nu heb ik een echte en pure relatie, ik dacht dat ik het moeilijk had met niet liegen. Ik kan zelfs geen leugentje voor eigen bestwil verzinnen. Ik heb mijn vriendin leren kennen in mijn herstel, ik heb haar alles gezegd na de 2de date. Dat was heel moeilijk maar ze koos toch voor mij. Ik zeg nu alles wat ik voel, ik stapel niets meer op. Ik deel alles en probeer niks meer alleen op te lossen. We zijn er voor elkaar.

Af en toe een pintje kan niet voor mij, ik doe het nu niet meer voor het verdoofde gevoel – de roes –.. Ik heb nog wel eens eentje gedronken met mijn vriendin maar ik vond er niks aan. Mijn vriendin drinkt ook zelden, niet dat ze dat moet maar ze kiest hiervoor. Bij vrienden zie ik wel dat ze elke week zat zijn en de grens is zo dun, daar moet je voorzichtig voor zijn. Het was voor mij ook geen keuze om verslaafd te zijn.

ZIJN ADVIES? Mensen die écht hulp willen, er is zoveel mogelijk.. Centrum algemeen welzijn (CAW)– zelfhulp : NA/AA – contactgroepen van Verslavingskoepel vzw.. Ik zou wel eerst een op 1-1 gesprek proberen aangaan en van daaruit kan je doorgestuurd worden. Als je hulp wil, dan gaan er immens veel deuren open. Ervaringsdragers geven hoop en moed. Ik dacht als ik met hun sprak : ‘ik wil ook een clean leven, ik wil daar ook vanaf’.