Een positieve attitude na een levens veranderende gebeurtenis

Eigenlijk had ik het allemaal, ik kom kom uit een warm gezin, goede opvoeding en heb goed gestudeerd. Maar na mijn 35ste werd het moeilijker voor me en kreeg ik te kampen met een verslaving. Dat is niet altijd zo geweest, ik dronk mijn eerste pintje op een cantus.

Ik mocht pas weggaan toen ik 18 was en had een behoorlijk strenge moeder.

Mijn leven bestond uit studeren, werken en pintjes met de broer en vrienden. In het weekend een pintje of 10 maar toch bleef dit begrenst.

Mijn moeder is gestorven in 2002, ik was 28.

Dit had een serieuze impact op me, ik bleef alleen achter met mijn vader.

Ik kon dit niet goed plaatsen, praten kon niet echt op mijn werk en mijn vader wou ik niet verder belasten met zorgen.

Mijn vader leerde 2 jaar later een nieuwe vrouw kennen en ik vluchtte in mijn werk. De grote mentale slag kwam pas nadien. Mijn werk was niet meer voldoende om in te vluchten... Mijn vader had me terecht uit het huis gezet. Ik deed niets anders dan hen treiteren, dronken rijden, … Werken ging niet meer, ik raakte op den dool. Ik had gelukkig wel nog het huis van de grootouders gekocht een tijd voordien zodat ik in elk geval nog onderdak had.

Ik was nooit thuis.. Van 's morgens tot 23u bracht ik mijn tijd door op café. Drinken was een resultaat van de verveling en eenzaamheid, gemis van mijn moeder. Ik kwam 6-7 maanden mijn bed niet uit. Het resultaat: een zelfmoordpoging waardoor ik in een rolstoel is beland ben. Ik nam reeds zware antipsychotica dit was in Tienen voorgeschreven naar aanleiding van mijn stemming wisselen. Hiervan nam ik er 200. Wat er gebeurde is een zwarte tunnel, de mentale verwerking kostte me meer dan 2 jaar. Ik verbleef meer dan 3 maanden in het ziekenhuis tot na mijn revalidatie.

Mensen denken dat als je in een rolstoel zit, je niet kan lopen. Maar ik kan dit nog wel. Daarom durven mensen oordelen door te zeggen : 'hij speelt komedie'. Ik woon in een wijk waarvan 70% van de allochtonen mij nog eerder helpen dan sommige andere lokale mensen die me niet in mijn waarde laten. Af en toe komt mijn broer met een dikke auto langs en dan roddelen ze daar ook nog over... maar daar ligt ik niet van wakker.

Nadat ik hier buiten kwam en niet meer in de gaten werd gehouden ben ik terug gestart met drinken. Er waren daar wel gesprekken met de psycholoog maar ik wilde zelf nog niet toegeven dat ik een verslaving had. Daardoor had ik enkel nog toog-vrienden, maar je kan je vast voorstellen dat dit niet je echte vrienden zijn…

Mijn vader ging naar de huisarts, dit had geen nut, ik erkende het probleem niet. De AA was mijn redding, ze werkte mee aan herkenning.

Als iemand zelf niet wil genezen zal dit niet gebeuren. Je moet herkennen dat je leven stuurloos is geworden. Ik heb nooit te maken gehad met negatieve commentaar, mijn vader wil wel niet praten over mijn verslaving. Het vertrouwen is nu wel terug maar dit gaat niet volledig terugkomen, ze hebben teveel meegemaakt met mij. Het is voor oké, ik respecteer zijn keuze en kan dit bespreken in de AA.

Vandaag ben ik 2 jaar nuchter na een schuiver. Bij deze liet ik me dan ook meteen opnemen. Er zijn de laatste 2 jaar dingen veranderd…Ik wou niet met mensen met beperking omgaan omdat gij daar geen zin in had. Nu doe ik veel vrijwilligerswerk en dingen voor mensen met een beperking. Hierdoor heb ik een hechte vriendengroep gevonden. Lotgenoten & hechte vriendengroep hebben is heel belangrijk.

Door iemand anders met een verslaving te helpen heb ik nu zelfs een vriendin. Ik regelde alles voor een vriend die zelf met een verslaving kampte, ik moest alles regelen met zijn collega en hebben zo hebben we een emotionele band opgebouwd. Ik Had hier niet meer op gehoopt… Ik schaam mezelf ook wel een stuk omdat ik een stomapatiënt ben maar deze dame ziet me zoals ik ben.

ZIJN ADVIES? Zoek hulp voor het te laat is.. Er komen vaak mensen maar 1x naar hulpgroepen, 1 maal komen is niet genoeg. Maar het eerste telefoontje is cruciaal. Maar eerst moet je wel de verslaving herkennen. Als je ooit andere wil helpen dan vergeet niet dat je zelf eerst komt, ken je grenzen, je eigen nuchterheid komt eerst.

Herval hoort erbij, dat kan, ik zeg nooit ik drink niet meer. Anonieme Alcoholisten (AA) is heel hard, zelfmedelijden is de grootste trigger 'mag ik niks meer' maar geloof mij : je rem werkt niet meer, sociaal drinken, vergeet het. 00 drinken zijn evenzeer triggers. Ik vraag zelfs of er iets in de saus zit, of draai draai mijn wijnglas meteen om in een restaurant.

Als ik zeg dat ik bij de AA ben, dan krijgt ik alleen meer steun. Ik hang dit niet aan de grote klok maar vertel het wel aan mensen die belangrijk zijn. Ik ben meer dan mijn verslaving!

Als je denkt dat je bent, ben je er geweest. Als je blijft komen, zal je er komen.

Ik voel wel een irritatie voor mensen die zeggen 'ik ben ex-verslaafde' je blijft verslaafd tot je sterft...