Laat het verleden los, de toekomst is nu

Ik wil alvast meegeven dat ik dit verhaal vertel vanuit mijn eigen ervaringen en dat ik geen intentie heb om mijn ouders te kwetsen. Alles wat ik zeg is vergeven en iedereen kan/mag fouten maken; als er al dingen zijn die fout of goed zijn. Dat is ook maar perceptie.

Mijn ouders waren zelfstandig, ze werkten altijd hard. Dat ging ook voor op liefde en emotionaliteit. Materieel daarentegen hadden we alles, veel meer dan we nodig hadden maar daar werkte ze dan ook hard voor... Ikzelf werd vooral opgevoed door mijn grootvader en grootmoeder die mij emotioneel en materieel super hard verwende. Als er vrije tijd was, dan moest ik gaan tennissen, dat deed ik best goed, ik trainde meermaals per week. Mijn vader vond dat heel belangrijk, hij wou dat ik de beste was. En investeerde hier veel geld in; een match verliezen resulteerde in teleurstelling.

Om de een of andere reden was hij toch mijn best vriend, ik keek naar hem op. Ik wou hem nooit teleurstellen. Van mijn jeugd heb ik nog weinig herinneringen dus ik kan hier voor de rest weinig over vertellen. Later gingen mijn ouders uit elkaar. Het gebrek aan liefde tussen hen en de financiële kater die ze overhielden aan risico’s nemen met hun centen koste hen de kop. Mijn vader kroop huilend bij me in bed om me te vertellen dat mama en papa uit elkaar gingen. Het enige wat ik nog weet van de periode hierna is dat ze snel andere mensen leerde kennen en deze ook thuis kwamen. Daar was wel tijd voor…

Later ging mijn moeder snel samenwonen met haar vriend, die ik een beetje zie als mijn 2de vader. Alles ging hier goed, ik was er het meeste van mijn jeugd. Mijn vader leerde meerdere dames kennen en ging graag feesten. Die dames waren altijd belangrijker daar zijn enige dochter, dat deed pijn. Achteraf gezien kan ik zien dat papa het moeilijk had, hij zocht ook enkel en alleen maar liefde en kon deze niet vinden in zichzelf. Een periode van depressie, drank en drugs kwam eraan. De liefde naar zijn vriendin toe was groot, haar zoon was ook zijn alles. Stilaan had ik het gevoel dat ik niets meer waard was. Uit wanhoop of zelfs verveling (dat kan ik niet meer juist zeggen) sneed ik mijn polsen over. Eindelijk moest ik van mama niet meer naar papa gaan. Mijn vader belde ook niet meer, ik was een afgesloten hoofdstuk. Ik voelde mezelf nog meer in de steek gelaten dan ooit. Op dat moment groeide mijn verlatings- en bindingsangst al diep in mij.

Jaren later was er terug contact, maar dit is tot voor kort nooit goed gegaan. Ik voelde enkel kwaadheid. Maar onder woede schuilt vaak angst. Ik stuurde hem een brief waarop ik wel wat reactie krijg, maar het persoonlijke gesprek, daar wacht ik nog steeds op. Vergeving is de sleutel tot heling, tot loslaten dus ik besloot om hem dit te vergeven.

Met mama ging alles goed, dankzij haar stabiele relatie had ik in die tijd eindelijk een liefdevol thuis. Zo voelde het toch voor mij. Maar ook hieraan kwam een eind. Mijn mama heeft altijd graag geflirt met andere mannen en ik geloof dat dit steeds het issue blijft, maar dat is enkel mijn perspectief. Weinig zelf liefde zorgt voor een zoektocht naar liefde van buitenaf. De oplossing van je problemen ligt echter altijd in jezelf.

Het was een heftige tijd : mama en haar vriend gingen uit elkaar, ze verloof haar moeder daarna haar broer en als laatste onze beste vriend, haar vader. Daarbuiten gebeurde er nog dingen : slechte relaties met slechte mannen; Slecht is maar een woord, maar mannen die zichzelf ook verloren in drank. Daarin vond mama haar liefde. Ze heeft er ondertussen 2 opnames opzitten en blijft herstellende, de terugvallen doen ons afstand nemen van elkaar. De mannen, die meestal zelf een zwaar verleden hebben en komen en gaan laten me voorzichtig zijn over hoop over de toekomst. Hierover ben ik boos, ik wil dat ze bij zichzelf blijft en hier geneest, maar anderzijds weet ik hoe moeilijk dat is. Ik hou onvoorwaardelijk van haar, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik gun haar ook haar proces maar om de een of andere reden kan ik me enkel focussen op het feit dat ik wil dat ze dit eerst haarzelf geneest voor ze liefde bij een ander zoekt. Het opnieuw moeten verbinden met mannen waarvan ik denk te zien dat ze niet goed zijn voor haar doet me pijn. Dit is iets wat ik voor mezelf probeer los te laten, ook zij mag zijn wie ze is op dit moment. Ook mama mag haar eigen keuzes maken en lessen leren.

Als ik zeg dat ik weet hoe moeilijk dat is bedoel ik daarmee dat ik ook zelf met een verslaving te maken kreeg. Ik ging uit en snoof coke, waarvan ik zelfzeker werd. Ik was niet meer bang om niet genoeg, sociaal of zelfzeker genoeg te zijn. Een relatie was nooit een succes voor mij maar ik was jong en fladderde wat rond, opzoek naar bevestiging. Samen met het snuiven dacht ik ‘da’s het leven’. Maar op maandagen was ik helemaal leeg, emotioneel uitgeput en was zelfliefde nog verder zoek.

Ik leerde iemand kennen die me van de start nooit dichtbij liet komen, maar wel graag gezien was en grappig en … Hij was alles voor mij, daarom klampte ik me zo hard vast aan hem dat ik me zelf verloor. Deze korte, intense periode deed me vermoedelijk denken aan de bekende afwijzing die ik altijd al het ervaren. Soms kunnen slechte dingen daarom ook vertrouwd en zeker voelen. Ook toen was er veel drugs, het stoorde hem zelfs. Maar dan nog kon ik de coke niet laten, want dan moest ik voelen. Dan zou de afwijzing en het gebrek aan warmte en liefde in die relatie misschien pijn doen?

Uiteraard duurde dit liedje niet lang, gelukkig maar. Achteraf stortte ik helemaal in. Ik heb hem ook nooit kunnen loslaten, tot 1 jaar geleden. Toxiciteit is verslavend, dit is een geen geval de schuld van mijn partner toen maar een samenloop van ons verleden dat ons heden bepaald en ons maakt wie we zijn. Je moet rock bottom zitten om te beseffen dat het zo niet meer kan.

Emotioneel was ik uitgeput. Ik belande in het ziekenhuis. En nog, snoof ik erna een tijdje verder. Ik moest hiermee aan de slag, mijn helperscomplex zette mij aan tot opnieuw studeren. Ik ging mensen helpen. En dat was een goede beslissing. Dacht ik toch, want ook hier kwam ik mezelf tegen. Ik leerde kwetsbaar zijn, praten over gevoelens en de maskers vielen af...

Mijn studies, in stilte tijd doorbrengen, meditatie en mezelf leren begrijpen maken mijn vandaag een sterke vrouw die zichzelf graag ziet. Elke dag is een geschenk, ik geniet hiervan. Ik heb een liefdevolle relatie, vrienden die voelen als familie en een leven waarvan andere mensen kunnen dromen. Mijn opleiding gaf me het inzicht dat vanuit dat complex mensen helpen, niet helpen is. Dat mijn herstel eerst moest komen, mijn geluk en mijn proces gaan soms met up’s and down’s maar ik accepteer alles zoals het is. Ik heb geen behoefte meer om perfect te zijn of te doen alsof ik iemand niet ben die ik niet ben.

HET ADVIES? Als je pijn voelt, verdoof het niet. Durf ermee te zitten alsof het je kinderen zijn. Ook minder fijne momenten horen bij het leven maar als je ze omarmt en accepteert als een deel van jezelf dan is ermee leven geen grote uitdaging.

Geniet van kleine, niet materiële dingen. Omring jezelf met gelijkgestemde. Zoek je passie en ga ervoor. Sta elke morgen op en denk eens na over dankbaarheid : waarvoor ben ik dankbaar?

Ken je sterktes en kom voor jezelf op : iedereen is mooi zoals hij is. Stoor je niet aan andere, probeer jezelf en andere niet te veranderen. Het leven is te kort om je altijd slecht te voelen. Elke minuut gaat voorbij, dus als je jezelf nu niet goed voelt dan erken dat en zoek hulp. Je kan jezelf alleen maar helpen maar wees niet bang om je in de eerste stappen te laten begeleiden door een professional.