Mijn nieuw leven na 23 jaar gebruik

Ik ben Dennis, 41 jaar en ik ben geboren in de Kempen…

Mijn producten in de loop van 23 jaar gebruik waren Hash, Weed, Speed, Coke, GHB, Ketamine, LSD, XTC en DMT…

Mijn broer en ik hadden naar de normen die ik kende als kind een redelijk normaal leven en opvoeding genoten….Mijn moeder was een alledaagse huisvrouw en men vader werkte als internationale vrachtwagenchauffeur…Onze vader was veel weg voor zijn werk zodat wij weinig contact met hem hadden en in het weekend als hij dan wel thuis was zat hij tot in de late uren op café…En ik denk doormiddels door die gewoonten van mijn vader dat de verstandhouding tussen mijn ouders verzuurde…

Toen ik 8 jaar was gingen mijn ouders uit elkaar.. Mijn moeder had me “niet onder controle”…Dat was doorgaans de uitleg die ze gaf om haar gedrag goed te keuren die ze stelde tegenover men broer en mezelf… Ze was dan ook liever op stap dan voor mijn broer en mezelf te zorgen. Haar drankmisbruik was dan ook problematisch. Ik groeide op in men jeugd waar ik veel geweld, ruzie en dronkenschap zag. Mijn moeder was om den duur zwaar van het padje af.. Na de scheiding verhuisde we om de vijf voet naar een andere vriend die ze had leren kennen wat ervoor zorgde dat mijn broer en ik telkens in een andere omgeving terecht kwamen…waardoor we telkens naar een andere school moesten…Dit was voor men broer en ik een heel verwarrende periode…We werden van links en naar rechts gesmeten.. Dat escaleerde meer en meer tot ik 11 jaar was.

Ik voelde dat de dingen niet goed waren en reageerde dit uit op andere door mijn gedrag. Ik werd geplaatst en daar werd ik verder opgevoed, er ging een wereld voor me open. De opvoeders gaven om me, waren bezorgd, ik kreeg vooral aandacht en voelde liefde. 6 maanden later betaalde mijn moeder de rekeningen niet meer, dus ze moest me komen halen. Mijn moeder ging van de ene naar de andere relatie. Toen ik 12 jaar was ging ze in de prostitutie. Iedereen wist het ; op school, in de wijk.. Ik moest van me afbijten, dat lukte me ook. Maar ik had een broer met mentale achterstand, voor hem was zichzelf verdedigen geen optie. Hem verdedigen voelde dus ook als mijn taak. Als ik zag dat er iets met hem gebeurde sprong ik voor hem in de bres, vaak met geweld. Mijn ‘grote’ broer zouden ze niet aanraken.

Heel jong was ik dus al op mezelf aangewezen tussen mijn 12 & 13 jaar en was ik de ‘storende factor’in huis. Mama bracht ook klanten mee naar huis, uiteraard werkte dat niet… Ze zette me in het internaat van Horito en opnieuw stopte ze na 4 maanden met betalen. Ik moest weer naar “huis”..

Op mijn 14debegon ik te experimenteren met drugs, eigenlijk alles wat ik kon krijgen. Dat begon om den duur problematisch te worden : op mijn 16 jaar waren ik en mijn broer verslaafd aan speed.

Op mijn 17de stopte ik met mijn broer mee te nemen naar discotheken want ik wist dat ik mezelf in situaties zou begeven waar ik hem niet in wou zien. Ik heb mezelf toen laten opnemen via de kinderbescherming. ‘laten wegsteken’ Dat was een wijze beslissing, niet alledaags, maar wel de beste oplossing.

Ik wou een normaal leven : ik wou 3x per dag eten en niet overleven zoals toen. Mama stak 1x per week eten in de koelkast en dan was ze weg. Ik stal dan autoradio’s en zo kon ik verder komen. Ik leerde enkele gasten kennen. Die gasten hadden chique auto’s en dure kleding, ik wou dat ook, ik wou voor mezelf zorgen, ik wou iemand zijn.

Tussen mijn 13de-15de heb ik bij mijn grootouders gewoond, maar we klommen ‘s nachts uit het raam om te gaan feesten. Ze hadden ons niet meer onder controle dus stuurde mijn grootouders ons terug naar ons moeder. Ze deden hun best maar we zaten vol in onze pubertijd en konden ons niet houden.. Dit waren toen wel de enigste 2 personen die ons liefde gaven en die er voor ons waren als we ziek waren. Papa was altijd aan het werk… En mama, ja, dat verhaal kennen jullie ondertussen.

In de instelling had ik een mooie tijd. Ik heb er nog wel nog jointjes gerookt maar dat was het dan ook. Ik werd 18 jaar en ging ik normaal bij de para’s maar dat leek me te min, ik wou meer avontuur en ik ging naar het vreemdelingenlegioen. Vanuit de Citadel in Lille melde in me aan maar ik kende alleen het Franse zinnetje dat ik moest gebruiken om mezelf voor te stellen. Je suis une volunteer pour la legion étrangére”…Met wat geld in mijn zak ging ik van het ene centra naar het andere en dan uiteindelijk naar de eindhalte waar ik fysieke en mentale testen deed en werd afgekeurd voor een lichte kromming in mijn rug.

Ik heb toen een dikke maand rondgezworven en toen mijn geld bijna op was ben ik terug naar België gekomen. Ik ben even terug bij mijn moeder en haar vaste vriend gaan wonen. Mijn gebruik liep sirieus uit de hand… Tot ik een 6 tal maanden later met mijn vriendin samen gingen wonen, toen gebruikte in bijna niets. We waren 3 jaar samen. Op mijn 21ste ging de relatie kapot. Ik ging naar de VDAB voor werk en ik vond werk in het buitenland, dat sprak me aan. Werken in IJsland, op een boerderij. De volgende maandag kreeg ik telefoon en vrijdag zat ik in IJsland.

Ik gaf de volmacht over mijn rekeningen aan mijn vader en ging mijn eigen weg. Dit was een mooie tijd : ik ging van een ‘beest’ naar een ‘lammetje’ gedurende 13 maanden. Ik kwam dan 1 maand op verlof en deed meteen 100.00 frank op aan drugs en uitgaan. Ik ben dan een 4-tal maanden terug gegaan, maat dat bolde niet meer.. Ondertussen had ik daar 8 maanden een relatie met een Finse, maar ze ging terug studeren als dierenarts. Er was niets meer dat me nog daar hield.

Eenmaal thuis ben ik in de serren-bouw gaan werken. Ik was toen veel weg dus ik kon me dus nooit echt vergrijpen aan drugs. Ik heb altijd vluchtgedrag vertoond om geen drugs te gebruiken maar uiteindelijk kwam ik steeds in dezelfde vicieuze cirkel terecht. Ik voelde verdriet pijn en onmacht .. Dat wou ik niet voelen en daarom kon ik dit gevoel maar beter ‘weg gebruiken’. Maar wanneer ik de zorg en liefde van iemand voelde ging het beter. Ik was 23, ik had opnieuw een relatie die 4 jaar duurde. Die relatie was gebaseerd op benefits : ik deed al haar klusjes en zorgde voor haar paarden. Ik kijk naar wat ze mij kon bieden en visa versa. Ik had toen dus opnieuw een relatie…Ik ben altijd opzoek gegaan naar hetgeen wat ik miste. Vanwege de ongezonde basis van deze relatie ging dit natuurlijk opnieuw mis.

Toen ben ik weer iemand tegengekomen, maar toen was het hek van de dam. Ik ben coke beginnen basen.. mijn vriendin had 3 kindjes. Ik was niet klaar om vaderfiguur te zijn maar ik moest het zijn. Veel dingen van vroeger speelde op. Op een gegeven moment begon ze ook te basen, toen ben ik uit de relatie gestapt. Ik wou niet de oorzaak zijn dat ze ten onder ging en heb ik afscheid van genomen. Ik wou niet de reden zijn dat haar kinderen afgenomen werden. Dat was pijnlijk, ik mis de kinderen nog. Die liefde deed me zoveel : het familiegevoel, de kinderen, haar warme ouders. Zoveel emotie deed me zelfs opnieuw gebruiken omdat het zo zwaar was om te zien wat ik zelf gemist had…

Ik heb toen meteen een chalet gekocht, het weekend later had ik weer een nieuwe vriendin. Ik zocht dat niet maar ik kwam het tegen, in die relatie was er constant gebruik. Haar vader zat toen in de tijd in de gevangenis voor verkoop van coke. Toen haar vader uit de gevangenis kwam werd ik zijn beste klant. Ik zat weer in zwaar gebruik maar deze relatie zat beter als de vorige. Van deze vrouw hield ik wel echt. Maar ook die relatie ging kapot..

Ik leerde opnieuw iemand kennen, na 3 dagen thuis te zijn. Ze was een nagelstyliste en ze ontving privé ook klanten. Ik over-relativeerde de situatie omdat mijn moeder dit vroeger ook deed, het voelde bekend. Ze had een maand geen klanten ontvangen, tot het geld op begon te geraken…. Elke keer als ik werk had begon ze ‘s nachts te gebruiken, ze wou me dan thuis houden. Ze had door jarenlang gebruik problemen in haar hoofd en vertrouwde me niet dus voor geen haar. Ik kon niet opgesloten zijn in dat huis, ook daar ben ik opnieuw vertrokken..

Ik had mijn platencollectie ondertussen uitgebouwd en ben ik de anarchistische wereld terecht gekomen. Ik organiseerde en draaide op free-party’s.Ik woonde toen met drie in een huis. Die vriend van mij waar ik bij woonde trok zijn eigen dreads uit in een psychose .Op een gegeven moment werd er een huiszoeking gedaan, ik moest daar dan ook daar snel weg. Ik was mijn paspoort en chalet kwijtgeraakt, ik had niet veel meer over. Het gene dat me nog restte waren men kleren, men platen en men trots….

Ik heb een heel grote overlevingsdrang, ik heb altijd voor mezelf moeten zorgen en beslissingen moeten nemen, ik weet altijd wanneer ik me uit een situatie moet begeven. Daarom heb ik nooit zware problemen met justitie gehad. De inhoud van mijn hoofd is altijd groter dan de leegte in mijn portefeuille geweest…

In die periode ben ik met speed shotters en DMT in aanraking genomen. Ik leerde ook speed shotten en had bijna een overdosis. ik overdreef altijd met alles…

Toen ik bij een andere maat introk kwam ik daar een kameraad tegen. Ik vroeg aan die gast of ik niet ff kon afkoelen want mijn kop sprong bijna… Ik had die gast 2 keer gezien en hij zei ‘kom af Dennis’. Ik gaf toe dat ik zot was aan het worden, ik was al een week wakker. Hij zei ‘Ik ben morgen een week weg, ik ga naar een free party, tot dan mocht ik blijven’. Ik heb daar een week gezeten, daarna ben ik naar een OCMW gestapt in de buurt.

Ik zat er echt onderdoor en vroeg hulp, na een half uur praten begon de dame bij het OCMW emotioneel worden en ze ging rond bellen voor mij. Maar ze stelde me voor om iets aan mijn drugprobleem te doen, ik heb dat niet aangenomen, ik zou dat zelf wel aanpakken. Ik moest een week later terug, ze wou wel bellen voor mij maar zei dat er een minieme kans was. Toch vond ze iemand, ik mocht om 20h naar Leuven voor een opname. Daar heb ik 16 dagen crisisopvang gedaan, ik had alles in orde. Ik had een appartement, mijn papierwerk etc.

Ik wou ervaringsdeskundige worden, maar moest 3 maand wachten. 1 week op voorhand kreeg ik een bericht uit de free-wereld. Een vriendin ging terug studeren en wou dat vieren, ze wou wat weed kopen. Ik stapte binnen in een huis waar we weed gingen halen voor haar en daar zat volk te shotten, en toen was ik terug vertrokken. Ik gebruikte 2-3 dagen, dan weer een week niet, ik ging steeds terug in de waanzin. Ik gebruikte om uit de depressie te blijven maar kwam steeds in psychoses terecht…

Eenmaal terug in Turnhout ging ik naar een vriendin. Ik had nog nooit in de gevangenis gezeten, ik kon nog altijd op mijn buikgevoel vertrouwen en altijd net justitie vermijden. Ik kocht dan op een gegeven moment mijn spul per kilo en begon te verkopen, ikzelf kwam niet meer toe met 10 gram per dag. Ik was een beest in mijn hoofd, ik begaf me in situaties waarin ik bedreigt werd met een mes of dergerlijke..maar ik overblufte iedereen… Ik was niet meer voor reden vatbaar.

Na een tijd belde ik naar Katarsis voor een intake. Maar de dag van intake was ik een week wakker en in een psychoses dus kon ik niet in opname gaan… Ik praatte zelfs tegen de stemmen in mijn hoofd. Na een bad shot belande ik in het ziekenhuis, daarna had ik mezelf in bed gehouden. Ik woog nog amper 70 kilo. Ben terug in een negatieve spiraal van depressie beland en begon terug te gebruiken…

Ik was ondertussen een week wakker en brak in op een containerpark, want iemand moest onderdelen hebben voor een laptop. Een vriend wou toen perse mee, ik heb dat dan toegalaten : beste en slechtste beslissing ooit.

Ze hebben me toen opgepakt, de politie kwam eraan, toen ik me op de weg begaf …. Ik had geen adres dus moest 3 maanden in voorarrest. De gevangenis was de hel, zeker de eerste 7 uren in die cel. Ik begaf me nooit onder veel volk en toen zat ik ineens in de bak. Ik wrong bijna de nek van mijn celgenoot om. Ik was psychotisch. Ik moest op gesprek bij de directeur, ik kreeg Seroquel. Ik moest 2 weken bekomen in een prikkel vrije kamer. Ik mocht wel op wandeling maar dat wou ik niet, ik wou gewoon rust. Als ze me eten kwamen geven en mensen lachte dacht ik altijd dat het over mij ging, ik voelde me gefaald/minderwaardig.

Ik had eerst zoveel ‘vrienden’ maar als je dan echt in de shit zit, is er niemand die je steunt. Na 2 weken in de cel kwam ik Sofie van zorg tegen, die kwam me tegen in de gang. Ik ben nog nooit zo aangekeken, ze was écht blij dat ik beter was, ik voelde dat ze om me gaf. Ze zei me dat ik raar aan het doen was toen ik binnen kwam. Ze was blij dat mijne ‘filter’ nog niet kapot was…anders hadden ze me moeten interneren. Dat was nen binnenkomer. Ik rookte in de gevangenis soms nog wel hasj maar ik werd er meteen paranoia van. Na een joint wist ik zelfs niet meer hoe ik moest wandelen. Harddrugs heb ik er nooit aangeraakt.

Mijn celgenoot, Roko, leerde ik vrij snel kennen. We waren meteen 4 handen op een buik. Hij zou een bedrijf oprichten en we gingen samen naar Holland. Ik kwam eerst vrij, zijn vriendin kwam me halen, hij kwam me achterna. Wij zijn op braderijen gaan staan, Ik heb hem 2x van een touw moeten halen de periode die ik daar zat… Ik heb daar een serieuze krak van gekregen, ik moest daar weg…Ik ging terug naar Turnhout en heb daar geshot, een week later ben ik niet meer terug naar Holland gegaan.

Ik kwam terug terecht in een kraakpand, daar heb ik weer een week zitten spuiten. Ik heb toen contact opgenomen met een vriendin en die zei : “als er ooit iets is wil ik je helpen met een opname. Ze is me na 30 minuten komen halen, daar woonde ik 4 maanden.” Ze hebben me nieuwe kleren gegeven, eten gemaakt en het enige wat ik deed voor de dagen die kwamen dagen was slapen…

Ik leerde dan ook éen van haar vriendinnen kennen, waarop ik verliefd werd. De dag dat ik naar Katarsis kwam belde ze me of ik wou trouwen als ik het programma afrondde.. Na 4 maanden heb ik een punt achter de relatie gezet omdat ze dikwijls de gsm niet opnam en niet meer langs kwam… Dat is hier dus volop aan bod gekomen, mijzelf slecht voelen is oké : dat snap ik nu ook… Ik ben hier heel veel veranderd in mijn gedrag : het is niet wat je meemaakt maar het is hoe je ermee omgaat. Mijn kijk op het leven is veranderd : ik heb terug een netwerk, ik heb terug hobby’s die ik graag doe. De eerste keer buiten ging ik koffie drinken met mensen hier; lekker in de zon, ik besefte dat ik terug kon genieten van kleine dingen.

Mensen bekijken me niet meer alsof ik in de zoo achter glas zit. Ik heb hier terug leren leven. Dat zal ik nooit meer vergeten.

Ik weet waar ik vandaan kom. Ik heb in dit programma 3 keer in ‘Teil’ gezeten…dan ben je uit de groep verwijderd, in totale isolatie moeten werken van 7-11, geen oogcontant, in stilte. Mijn eerste keer was een periode van 5 dagen. De keer daarna hebben ze me 6 dagen laten werken. Ik dacht altijd : hier gaan ze me niet hebben. Ik verloor mezelf altijd in mijn werk, dat was een compensatie, want daar kon ik iets mee betekenen. Ik dacht dat ze me niet konden breken.

Na 6 dagen zette ze me in schrijf-teil en toen begon mijn programma pas echt : het schrijven over de relatie thuis, vroeger, het misbruik van mijn broer. Hoe ik dat jaren heb verdrongen. Dat zat heel ver weg. Ik wist vroeger niet waarom het raar voelde als hij mij vast pakte, ik heb op 8 jarige leeftijd dingen gezien die ik niet hoorde te zien maar dat stuk zit nog ver.

In 4de module (8 maanden in het programma)ben ik beginnen schrijven… De aanstoot daarvan was dat wanneer ik in mijn schrijfteil zat ik daar uiteindelijk in vast kwam te zitten: ik ben toen beginnen dichten en op die manier kon ik beter men gevoel benoemen en vond ik ook antwoorden waar ik al sinds men jeugd mee aan het worstelen was…

Ik voelde dat bewoners meeleefde in mijn teil... Ze vonden het erg dat ze niet met me mochten praten maar ikzelf accepteerde dat. Daarna had men teamcoach besloten me in ‘sluis’ te zetten, dat is hetzelfde als ‘teil’ … je mag dan in contact staan met de groep maar je hebt dan geen privileges, die je in de 4demodule wel hebt…

2 weken nadat ik uit ‘sluis’ kwam heb ik gesolliciteerd als coördinator binnen Katarsis. De functie als coördinator omvat het in contact staan met het team in functie om de groep te begeleiden . Mijn programma is vanaf dat punt heel vlot beginnen lopen. Mijn ervaring als ‘ploegbaas’ kwam toen naar boven en ik heb in men functie kunnen werken aan het probleem dat ik had toen ik voor een firma werkte…Ik had altijd problemen met de ‘backoffice’… heb hier hobby’s ontdekt en een band kunnen opbouwen met andere mensen. Ik besef nu dat dat iets is dat ik niet kwijt wil. Vroeger dacht ik dacht ik alles had : een huis, auto, schoon vrouwtjes maar ik had eigenlijk niks want ik verloor mezelf in drugs. Toen ik niks meer had zag ik wat ik altijd gemist had. ik weet nu wat ik nodig heb om gelukkig te zijn zonder drugs. De wortels van het gebruik zitten in je verleden, een mens is heel adaptief daarmee wil ik zeggen dat iemand veel pijn aan kan maar een mens zal wel een weg vinden om dat niet te voelen. Een drugsverslaafde doet net hetzelfde maar je moet de oorzaak aanpakken waarom bepaalde zaken je pijn doen. Praten lost niks op maar weekt wel dingen los, dan kan je ermee aan de slag. Erover praten doet pijn, emoties komen terug los. Maar er is hier geen drugs, dus je leert er anders mee omgaan. Je moet wel werken aan je verleden, gebruik is niet voor het plezier, dat is altijd een schild dat je opbouwt.

Als je je verleden niet kan laten rusten draag je een soort van haat mee, dat blijft knagen aan je. Dat is alsof je drinkt van vergif in de hoop dat de andere er onderdoor gaat. Je kan beter de wonde opentrekken, de etter kan eruit, in de hoop dat de wond zal genezen.

Makkelijk is het niet, ik ben mezelf tegengekomen en heb leren omgaan met emoties. De vraag is steeds : onderga en accepteer ik het of trek ik een grote bek open? Uiteindelijk komt er dan zoveel verdriet en kwaadheid. Onder kwaadheid zit altijd verdriet. Hier mijn gevoelens bespreekbaar maken en het horen van soortgelijke toestanden geeft steun en begrip in deze moeilijke periodes.

mijn advies? Hou je bezig met positieve dingen : hobby’s, clean netwerk uitbouwen en mensen rond je hebben met onvoorwaardelijke vriendschap, u geaccepteerd voelen voor de mens die je bent. De sleutels voor mij zijn : Aandacht, liefde en appreciatie.

Vroeger deed ik 2x een zelfmoord poging toen ik 16 & 18 was, nadien heb ik die neiging nooit meer gehad. Het leven is wat je ervan maakt, dat dacht ik altijd… Maar je moet wel aan je verleden werken om iets aan je toekomst te doen. Ik heb altijd ‘alles gehad” wat mijn hartje begeerde maar in de loop der jaren heb ik geleerd om content te zijn met weinig.

Ik ben gelukkig nu. Ik ben heel tevreden met heel weinig : materialisme was troef. Nu is het me veel waardevoller als iemand zegt : ‘ik heb je gemist’. Ik heb altijd gewerkt voor veel geld, dat ga ik niet meer doen. Misschien wordt ik wel ervaringsdeskundige. Ik deed toch mijn geld op aan dingen die ik niet nodig had.

Mijnen beste maat, die ik al ken vanuit uit de kleuterklas, zei vlak voor ik Katarsis binnen ging : ik hou van u, je bent nog maar een schaduw van uzelf…. voor mij moet het niet meer maar focus je aub op jezelf. Een maand voor mijn opname heeft hij zichzelf opgehangen. Ik heb op zijn graf gezworen dat ik mezelf sterk zou houden. Hij heeft me altijd vergeven dat wat niemand anders nooit zou doen… da’s onvoorwaardelijke vriendschap. Ondertussen ben ik 12 maanden clean.

En gelukkig…..met mezelf…