Met de paplepel

Toen ik 13 was gingen mijn ouders uit elkaar. Mijn vader was een muzikant, hij was mijn held. Op het podium stal hij steeds de show, zo wou ik ook zijn! Maar met dit artiestenleven ging wel wat drank & drugs gepaard.Bij mijn mama waren er veel regels, bij papa mocht alles. Mama had geen idee van wat er speelde maar ze zag me wel veranderen.

Toen ik 13 was vroeg mijn vader of ik eens niet wou trekken van zijn joint; hij zei ‘probeer maar eens’. Samen met mijn vader rookte ik, later toen ik 14 was dronk ik ook samen met hem. Rond die tijd vroeg ik me ook af of ik anders was? Ik nam Relatine voor mijn ADHD en twijfelde aan mijn geaardheid. Hier had ik het moeilijk mee... Ik begon met mezelf te snijden omdat ik niet goed met deze emoties om kon gaan, drank en drugs waren een makkelijke, gekende, uitweg.

Voor mijn moeder kon ik het snijden verstoppen tot ik op een dag te ver weg was en ze me vond met mijn bebloede kleding. Toen besefte ze pas hoe slecht het met me ging..

Toen mijn bomma overleed was ik ongeveer 16. Ik maakte mijn school af, maar ik bleef drinken. Het werd steeds erger. Dit was mijn vlucht van pijn, verdriet, kwaadheid Ik voelde mijzelf verantwoordelijk en de oplossing was blowen en snijden… Ik kon niet spreken over emoties, ik kon enkel blowen.

Toen ik 20 werd ging in naar uppers : coke en speed. Ik moest altijd feller en feller gaan tot ik 4 maanden geleden zelfs speed ging spuiten.

In de voorbije jaren had ik enkele opnames, nu ben ik 30 jaar en zit ik hier. Ik deed de opnames vooral om mijn mama gerust te stellen. Na Katarsis was ik voor de eerste keer (ik was toen 24) 14 maanden clean. Dit was de eerste keer dat ik ook echt wou, maar toen ik buiten kwam herviel ik in mijn oud gedrag ; mezelf en andere voor de gek houden en emoties wegdrinken. Ik had het schijt aan al iedereen, ik was kwaad ... vooral op papa. Dat hij me ermee in meesleurde… Maar hij weet zelf niet beter want hij heeft zelf altijd teveel gedronken. Hij zou me nog steeds een joint laten rollen, hij denk dat dit minder erg is dan drinken.Maar beide verdoven je emoties en zorgen dat je niet meer behoorlijk kan functioneren.

Ik hou mij papa nu op afstand, nu is er geen band meer. Hij zit van maandag op zondag op café, hij heeft al zoveel operaties achter de rug en heeft wel wat pech met het genezingsproces. Maar dagelijks drinken helpt hier niet bij natuurlijk.... Hij weet dat ik hier ben in behandeling. Hij zegt dat ik niet kan stoppen… Hij denkt van zichzelf dat hij de dingen beter in de de hand heeft. Ik heb ook lang in de ontkenning gezeten, dus ik vind het erg om dit bij hem te zien. Vroeger was hij een man met veel ambitie en nu is hij iemand waar weinig van overschiet. ‘och, dat is het enige wat hij nog heeft, zijn pintje’ zeggen mensen. Ongelooflijk, maar waar. Ik kon hem moeilijk loslaten maar neem nu afstand en ben in rouw, helaas denk ik dat het voor hem te laat is.

Ik praat enkel tegen dokters, mama en hulpverleners. Mijn mama begrijpt mijn verslaving, haar broer was ook verslaafd. Maar de broer van mijn mama laat ik ook niet te dicht komen als het gaat over dit onderwerp. Ik voel wel een onuitgesproken steun en verbondenheid.

De stempel heb ik sowieso, al mijn ‘vrienden’ heb ik moeten laten vallen. Ik heb 4 échte vrienden, waar ik op kan rekenen, die weten ook niet alles maar 1 vriendin weet écht alles. Als ik down ben mag ik haar altijd bellen, die luistert altijd maar kent niks van verslaving, ze is er gewoon onvoorwaardelijk. Mensen zeggen ‘stop maar gewoon’ dan wordt ik echt boos. Ik lach wel en knik ja, maar innerlijk wordt ik boos. Ik wil dit nu nog niet aan hen uitleggen, want daarvoor is mijn herstel te broos.

Kerst is een moeilijke periode. Mijn familie moet gewoon drinken, ik moet hiermee leren omgaan. Ook met vriendinnen op café neem ik een cola zei een wijntje. Ze vragen altijd of dat oké is voor mij? Het pakt me dat ze me dat vragen. Ik wil nooit meer iets drinken, zelfs na 1 pintje gaan er alarmbellen af in mijn hoofd.

In Antwerpen kom ik niet meer, ik ken daar zoveel mensen en heb drugs daar zo voor mijn neus liggen. Ik zal er ooit wel opnieuw kunnen komen, als ik door doe zoals ik bezig ben. Ik moet niet stoppen, maar nu wil ik en kan ik dus ook stoppen! Ik dacht altijd dat ik moest, nu weet ik dat ik het kan.

Vroeger zat ik wel eens ‘strak’ alleen aan een tafeltje, vermoedelijk was er ook wat paranoia bij maar ik voelde altijd het oordeel van andere mensen over mij. Mensen zagen dat ik had gebruikt. Als ik mensen zie roepen op straat, dronken dan breekt mijn hart. Ik geloof niet dat voorbijgangers dan echt iets kunnen doen, de volgende dag is die herinnering toch weg. Maar ze kunnen wel opletten met oordeel, al is de gebruiker 'ver weg', je voelt het oordeel toch nog...

In de blauwe tijd is het echt anders, ik kan naar de nachtwinkel gaan als ik wil zonder me aan iemand te verantwoorden. Hier kom je vrijwillig binnen : 2 weken tot rust komen, je krijgt schema met kleine taken. Naar gelang wordt dit strakker, na een maand mag je zelf je schema invullen. De groep motiveert elkaar. Je ziet wat is haalbaar voor jezelf? Bv. 6u opstaan, douchen, lopen, …

Ik ben nu 4 maanden hier maar dat is wat zoeken hoor... Eerst had ik veel cravings en hield ik dat voor mezelf. Nu komt alles eruit. Soms heb ik nog wel eens een porretje nodig hiervoor.

Wat ik wil is nuchter leven, ik ben 30 en wil de wereld zien. Ik droom van Afrika, meevoetballen met de gasten of straat die niks hebben en toch blij zijn met een bal. Alles is daar anders! Het trekt me ook aan dat mensen net zo tevreden zijn met zo weinig.

Mijn droom is verder gaan met gitaar spelen, zingen, … We hebben nu een bandje in de garage en dat doet me goed. Als ik me down voel trekt ik mezelf terug en speel ik wat gitaar.

Ik ben ook zwaar aan het trainen, dit helpt me bij frustratie en craving.

Ik heb mijn klik gemaakt. Soms heb ik dipjes maar vaak gaat het best goed. Ik voel me : stabiel, klaar voor therapie, om nieuwe dingen te ontdekken, te spreken en open te zijn, ….