Van jongs af aan

Thuis werd ik altijd goed opgevangen en opgevoed. Toen ik 14 jaar was begon ik mijn grenzen te verkennen. Ik spijbelde, had de verkeerde vrienden en rookte jointjes. Ik had altijd oudere vrienden, ik wou erbij horen, dat was stoer.. Natuurlijk had ik ook nuchtere vrienden, die rookte enkel af en toe een joint. Maar bij werd dat mij snel elke dag.

Ik groeide op in een sociale woonwijk en werd steeds nieuwsgieriger omdat ik gasten allemaal flashend zag terugkomen van fuikfes, ik was benieuwd naar het gevoel. Op 28/12 op en fuif in Vosselaar, gebruikte ik voor eerste keer. Vandaar uit startte het gebruik elk weekend in combinatie met veel alcohol. Dat werd meer en meer; elk weekend, dagelijks : speed en WTC, cocaïne (Spuiten en basen) maar op een gegeven moment werd ik paranoia van coke.

Ik ben dan in de gevangenis beland. Daar heb ik 6 jaar gezet door grote hoeveelheden te dealen. Ik wou Belangrijk zijn voor de mensen. Ik zocht aanzien en zo kwam ik in dat wereldje terecht.

Ik heb daar GHB leren kennen, vrij jong ben ik ook in die wereld gerold. Ik maakte het zelf, dat was simpel.

1ste keer 4 jaar in de gevangenis zat ik voor het bezit van 3 kilo speed en 40 liter GHB, daardoor kreeg ik een straf van 5 jaar. De gevangenis was een rust moment voor mij, het was altijd druk, ik reed dag en nacht rond naar mijn klanten en in de gevangenis voelde ik een last van mijn schouders vallen. Ik ben daar wel verder blijven gebruiken, cipiers brengen drugs binnen. Je kan altijd wel iets scoren. Ze doen dit om de rust daar te bewaren denk ik…. Vaak zijn de mensen die er werken zelf verslaafd. Ze de winst het voor hun eigen gebruik en zien het als win-win situatie.

Het systeem van straffen is veel te zwaar. Ik vind dat ze met verslaafde anders moeten omgaan : naar DVA sturen, werken aan ontwenning in Gent of Hasselt. Ze steken u gewoon in den bak, je hebt een PSD maar die verwijzen u dan door naar Tandem en die praten wel is een keer in de maand 30 minuten, daar heb je eigenlijk niks aan.

Ik vroeg eens aan de dokter in de gevangenis om met te helpen stoppen met blowen. hij schreef mij deze voor, daardoor werd ik doodziek en kreeg in het gevoel alsof ik in mijn matras werd gezogen. Mijn medegevangenen vertelde me dat ik opiaten was aan het nemen, die dokter had me helemaal verkeerd begrepen ... Van die medicatie moest ik weer afkicken. Ik heb dat aangekaart, maar die dokter vond dat gewoon normaal. Ik had een vriendin en we waren 4 jaar samen. Ze is een jaar bij mij gebleven maar ik hoorde van mannen die binnenkwamen dat ze mijn vriendin kende. Die hadden verhalen bij die me erg kwetste, ze bleef niet trouw aan me. Ik heb haar gewist van mijn bezoekerslijst. Ze gebruikte zelf ook GHB, ik weet hoe het dan werkt…. Dat vertrouwen was helemaal weg. Het enige wat ik nog had was mijn moeder en vader maar vrienden kwamen niet. Ik geen kaartje geen brief ; niks. Ik was er altijd voor die gasten om hen te voorzien. Voor gebruik was ik wel goed genoeg.

Ik ben veel verloren : mijn rijbewijs, appartement en vriendin. Na mijn tijd in de gevangenis leerde ik iemand kennen en ik voelde me verantwoordelijk voor haar kind. Ik had genoeg gespaard voor een huurwaarborg en zo kon ik een appartementje huren. Maar we gebruikte beide, zwaar. Het dealen is dan ook teruggekomen. Ik zat snel terug in het wereldje. Dat duurde 1,5 jaar tot er BOB voor mijn de deur stond. Ik had 5 jaar probatie en ze hebben 50 gram gevonden dus ik moest opnieuw 2 jaar in de gevangenis.

Mijn vriendin kwam me ook meer niet bezoeken dan wel. Maar mijn ouders zijn er altijd wél geweest. Ik ben altijd eerlijk geweest tegenover mijn moeder, tegenover mijn vader niet. Mijn moeder snapte niet waarom ik dat deed maar ja, ik was een verslaafde. Als ze iets vond wou ze dat wegkappen maar ik kon haar overtuigen dat ze dat op een gegeven moment toch gewoon teruggaf. Ze moest dat wel doen om me rustig te houden anders sloeg ik een gat door de deur.

Op het werk ging om het uur een alarm af anders kreeg ik een fysieke afkick. Ik heb altijd gewerkt als bekister, in de winter stond ik in mijn T-shirt te werken. Ze wisten het wel, maar niemand zei iets… Ik deed mijn werk wel heel goed, ze waren heel tevreden. Ik was op tijd want ik sliep toch nooit. Maar in het weekend kwam ik thuis en sliep ik 2 volledige dagen.

Ik ben gaan beseffen dat ik het niet meer verder kan. Ik heb wel wat bereikt maar ben alles kwijt, ik heb alleen maar schulden. 7 jaar geleden deed ik het voor mijn ouders, na 5 dagen dacht ik klaar te zijn. Maar toen ik buiten kwam lag er iets in de auto en hier viel ik meteen.

De eerste tijd was heel moeilijk. Ik ben mezelf tegengekomen en was heel emotioneel. Zelfs tijdens een film moest ik huilen en stortte ik helemaal in.

Maar ik kom meer en meer op voor mezelf nu. Ik leer mijn gevoel uitspreken. Er is nog wel werk dus ik ga nog TG doen. Ik ga niet meer terug naar de Kempen, het huis daar, daar heb ik veel gebruikt. Ik kies voor een toekomst in Limburg

Daarna ga ik naar het tussen huis. Ik wil een clean netwerk opbouwen. Ik wil starten met een hobby : fitness en mountainbiken. Dat deed ik vroeger met mijn broer. Mijn broer is ook cipier in het illegalen centrum in Merksplas. In mijn gebruik had ik geen contact meer met hem. Da’s gene loemperik, hij sprak dan niet tegen mij. Hij antwoorde gewoon niet, dat deed me wel pijn. Ik blijf toch zijn broer?

Als ik denk aan hoe mijn broer deed zou ik liever eens met hem weggegaan zijn vroeger. Ik keek op naar hem vroeger en wou dat hij mij op sleeptouw nam. Maar goed, ik was veel te curieus naar het effect van drugs…

Ik heb van mijn 14 jaar gebruikt, tot sinds kort. Ik was maximum 5 dagen nuchter sinds die tijd. Nu ben ik voor de eerste keer 6 weken clean. Ik ben trots op mezelf. Die overgangsfase van puber naar volwassenen heb ik onderdrukt voor gebruik, ik merk dat ik het moeilijk heb met omgaan met gevoelens, onzekerheid. Ik mis het toch gebruik nog wel want ik heb nooit anders geweten.

Ik wil niet onzeker zijn. Met GHB ben ik heel los en sociaal. Daarom ben ik nu wat teruggetrokken en gesloten. Ik wil dat wel graag anders, ik zie graag mensen en ga graag om met mensen. Nu denk ik zelf ook wel dat het wat beter is om wat rustiger te zijn. Ik ben niet echt sociaal, ik ben nogal selectief in de mensen die rond me wil. Zelf hou ik ook van rustige mensen.

Ik zie mezelf wel groeien en ik zie dat ik beter wordt. Het voelt wel goed dat mensen dat zeggen maar vooral dat ik het zelf kan zien. Ook de band met mijn familie is erg aangenaam. Ik had mijn grootmoeder al 3 jaar niet meer gezien en ze fleurde helemaal op toen ze hier onlangs was. Ze zat alleen in de koffiezaal en ik zag ze zo lachen en rondkijken. Ze was gelukkig. Morgen komt er nog meer familie voor de eerst keer, die vragen zelf om af te komen. Ze hadden me een kaartje gestuurd, dat doet me deugd.

Binnen 15 dagen wordt ik 33 en heb al 3 overdosissen achter de rug. Het boeit met niet wat andere van me denken, op dit moment. Vroeger wou ik altijd belangrijk zijn. Ik ga me nu focussen op mijn familie.