Zelfmedicatie

Als occasionele wietroker kreeg in in 2000 een zwaar ongeval. Terug thuis na twee weken ziekenhuis leed ik erg veel pijn. Het voorraadje cannabis dat ik thuis nog liggen had hielp uitstekend tegen de pijn. Bij het ontwaken rookte ik mijn eerste joint en sliep daarna verder. Toen ik na twee maanden terug aan het werk ging rookte ik tot 6 joints per dag. Dat was s'avonds, na het werk. Ik kan wel zeggen dat mijn werk er onder leed, aangezien cannabis erg slecht is voor het korte termijn geheugen. Uiteindelijk ben ik mijn werk kwijtgeraakt en ben ik in een zware depressie terecht gekomen. Uiteindelijk heeft het nog jaren geduurd eer ik de juiste hulp gevonden heb. Ik ben al vele jaren in therapie en rook al meer dan 10 jaar geen cannabis meer. Voor mij was het roken van cannabis een vlucht, weg van mijn problemen. Ik heb stap voor stap kunnen leren om deze problemen aan te pakken. Iets wat ik toen niet voor mogelijk hield. Nu heb ik de behoefte niet meer om te vergeten en weg te vluchten.

Toen ik nog gebruikte merkte ik dat ik steeds meer last kreeg van angst en paranoia. Ik vreesde dat ik psychotisch zou kunnen worden als ik bleef doorgaan. Mijn laatste strohalm was een ambulante therapie bij REVAL in Hasselt. Dit beschouwde ik na vele omzwervingen in de hulpverlening als mijn laatste kans. Enkele maanden voor ik er aan mezelf kon gaan werken ben ik erin geslaagd te stoppen met wiet roken. Omdat ik hoopte dat ze me daar echt konden helpen en ik zodoende een inspanning wilde doen om er met een helder hoofd aan te beginnen.

Tot mijn grote geluk was dit de plaats waar ik me voor het eerst echt geholpen voelde. Door een gemotiveerd team van therapeuten met een menselijke en respectvolle aanpak. Uiteindelijk heb ik daar 2 jaar doorgebracht en heb daar daar de basis kunnen leggen voor mijn verdere persoonlijke mentale en emotionele ontwikkeling. In mijn familie heeft iedereen psychische problemen en mijn persoonlijke problemen en mijn groeiproces daarna heb ik met hun bijna niet kunnen delen. Maar ik sta sterker in mijn schoenen nu en dat is het belangrijkste.

Ik heb geleerd om problemen op tijd aan te pakken en om hulp te vragen aan mensen die ik kan vertrouwen. Iets wat ik vroeger simpelweg niet kon. Ik voel me gelukkig nu en leef mijn eigen leven. Op mijn manier.