Een brief aan mijn zoon: ik kan alleen maar toe kijken

Nu een half jaar en 2 opnames verder heb ik hoop in blijvende herstel...

mijn kind was 10 jaar zwaar verslaafd aan cocaïne en ghb...

onderstaande brief was 4 maanden geleden

Verslaafd zijn ben je samen, soms vraag ik mij wel eens af wie het moeilijker heeft...jij die niet zonder kan... ik die alles machteloos en angstig aanschouw

Hoe kon ik zover met je mee gaan... steeds mijn grenzen verleggen... steeds meer accepteren en als "normaal" te gaan zien....terwijl ik aan de andere kant vaak nachtmerries had...badend in het zweet wakker werd omdat ik voor de zoveelste zag hoe je mij met grote ogen aankeek en mijn naam noemde... en ik niets voor je kon doen...ik had al zo vaak afscheid van je genomen...wetend dat iedere dag de laatste kon zijn...je zou niet oud worden...in mijn nachtmerries regelde ik jou begrafenis...ik kon je niet los laten ik wilde de laatste tijd van je leven bij je zijn...ik wilde herinneringen met jou maken al vielen ze zwaar... beter iets dan niets...totdat...

De dag kwam dat ik mij niet meer veilig bij je voelde... je veranderde in een monster... was dit mijn zoon... ik wilde alleen maar vluchten...toen kon ik mij even losmaken van jou.. dit voelde niet meer als mijn kind... ik zag dat je geest overgenomen was door de drugs... hier kon ik niet mee leven.

Toen heb ik je spullen in de schuur gezet... hier was mijn grens bereikt

Mijn grens... maar mijn leven was kapot...steeds meer nachtmerries en hartkloppingen... ik kreeg medicatie en het verdoofde mijn angst een beetje... maar ik voelde mij niet vrij. Zoals de drugs jou gevangen had zo hadden mijn trauma's mij gevangen...

Tot een paar dagen later jij je spullen kwam ophalen... ik zag je.. mijn hart brak... mijn kind wie had dit jou aangedaan...we hebben samen alleen maar gehuild... jij met jou verdriet ik met mijn verdriet...wij die altijd zo samen waren...nu was er iets groots en sterks tussen ons in wat ons beide kapot maakte...

Samen besluiten we de strijd tegen de verslaving weer aan te gaan... jij in jou huis en ik in mijn huis... ik zie dat het niet goed met je gaat... je wilt wel maar iets is sterker dan jou en heeft je in je macht...en ik...ik kan alleen maar toe kijken en jou agenda zijn... iets is weer beter dan niets...mijn kind wat zijn we ongelukkig...

Steeds beter begrijp ik je broer.... ik zie hoe gebroken hij was op zijn verjaardag toen hij het gesprek met jou aan ging...hoe hij huilde... hij kon niet meer op deze manier verder....we zaten al zo lang met hoop... hopen dat het beter met jou zou gaan... maar de waarheid was dat het steeds slechter ging....