Een moeder wil het beste voor haar kind

Mijn zoon zegt zelf: Het is een straf, dit elektronisch toezicht zonder uitgang, maar eigenlijk is het ook een genezing, omdat hij niet buiten kan om drugs of drank te kopen. Langs de andere kant krijgt hij via sms meermaals per dag aanbiedingen van dealers, deze brengen eventueel de goederen thuis.

Wat begon met af en toe een pintje bier op z’n 16 jaar tijdens de weekenden, werd al vlug speed, xtc…..en dan cannabis om tot rust te komen.

Ik probeerde in eerste instantie om open te communiceren met hem over zijn middelen-gebruik, maar hij ontkende voortdurend dat hij “’een gebruiker” was….

Op z’n 18 jaar, staken de psychoses de kop op, heel angstig en verward zag en hoorde hij dingen die voor ons niet bestonden. Hij leefde in een eigen wereld waar er geen plaats was voor helpende handen. Uiteindelijk was de thuissituatie zo onhoudbaar met hem dat ik de procedure voor collocatie inzette. Een eerste gedwongen opname vond plaats, en hij was boos, heel boos op mij. Omdat de antipsychotica goed werkten, werd hij al snel ontslagen. Ondanks de paar gesprekken met de behandelende psychiater, werd er geen nazorg-traject opgesteld.

Als mama is het verschrikkelijk om je kind te laten colloqueren. Op dat moment moest ik rationeel denken; wat is het beste voor Mathias, de andere 3 kinderen en voor mij. 4 gedwongen opnames, nachtelijke zoektochten en uren sms en telefoongesprekken volgden in de jaren die kwamen.

Nu 10 jaar later kan ik beginnen te verwerken. posttraumatische pijn door die diepe onmacht. Verslaafd aan mijn verslaafde zoon, mijn eersteling. Mijn kind was mijn kind niet meer, maar een vreemde…. Er was geen tijd om te verwerken , want ik moest steeds verder. Altijd zoeken naar oplossingen voor hem, altijd terug kansen geven aan hem, altijd vertalen en verduidelijken aan de andere 3 kinderen, altijd Mathias missen bij verjaardag-kerst-nieuwjaarsfeesten omdat hij ofwel in opname was, ofwel niet wou meegaan, of we wisten niet waar hij was.

Een moeder wil het beste voor al haar kinderen, en het is hartverscheurend om machteloos te moeten toezien hoe je kind destructief met zijn leven speelde.

Ondertussen werkte ik als verpleegkundige met verslaafde illegalen, later met verslaafden in Free Clinic, en de laatste 6 maanden met verslaafden/psychose-patiënten in het FPC.

Ik wou en wil nog steeds zoveel mogelijk weten over verslavingsproblemen.

En vooral ondersteunend zijn…...luisteren zonder te oordelen of veroordelen…..voelen waar de kwetsbaarheden liggen…...

Mathias is nu 28 jaar, en blijft kwetsbaar voor verslaving. Drugs/alcohol/medicatie…...

We praten open en eerlijk, dagdagelijks over drugs en alcohol. Over verslavingszorg, hoe het zou kunnen…..

Mathias mist dat in de psychiatrie, open gesprekken. Hij zegt mama: “zoals ik met u daarover kan praten, waarom kan ik dat niet met iemand uit de sector?” Hetgeen hij mist is een menselijke benadering. Ze zien hem als verslaafde en niet als mens... natuurlijk behandelen ze hem in de psychiatrie op een andere manier dan zijn mama hem behandeld.

Ikzelf focus op zijn kwaliteiten, als zoon, als broer, als vriend. Daar heeft hij vooral nood aan.

Ondanks dat ik ook een hulpverlener ben, kan ik mijn rol als mama niet wegsteken, en dat heeft in mijn werk altijd al positieve effecten gehad op patiënten.

In Stuivenberg heeft hij een heel goede psychiater gevonden, daar was ik heel blij om, eindelijk.

Ik heb lang gezocht naar de oorzaken van zijn verslaving, lang gezocht naar de dingen die ik als mama beter had moeten doen. Het was een nutteloze zoektocht, maar je zoekt naar een schuldige, veel schuldgevoelens gedragen. Uiteindelijk heeft 1 iemand mij daar een mooi antwoord op gegeven, 1 van de artsen die in het centrum werkte, zelf verslaafd. Hij zei doodeerlijk: Hilde, het moest maar niet zo goed zijn.. In het begin van zijn verslaving dacht ik, ja natuurlijk ligt dat aan mijn opvoeding. Hij wou altijd goed doen voor iedereen, eerder een meeloper, een blaadje in de wind. Ik dacht dat ik hem niet weerbaar genoeg had opgevoed, maar onze Mathias was altijd al veel gevoeliger en kwetsbaarder dan een gemiddeld kind. Thuis was hij veilig, buiten is het onveilig.

Ondertussen weet ik dat er een grote groep mensen is, die in deze overprikkelende maatschappij niet kan functioneren. Natuurlijk worden ze door anderen veroordeeld, iedereen is anders, maar owee wanneer je anders bent!

Misschien zijn we zelf te bang van mensen die ‘anders’ zijn, en al zeker van drugverslaafden, want daar zijn de beschadigingen uitwendig vaak zichtbaarder dan bijvoorbeeld bij een game-verslaafde.

En net zoals bij mijn zoon, hebben drugverslaafden vaak een crimineel verleden/heden.

Wat ik wens voor iedereen die met verslaafden werkt; een menselijke benadering, focus op persoonlijke kwaliteiten!

Wat ik wens voor iedere verslaafde; kracht om te blijven geloven in jezelf, iedere nieuwe dag! Wat ik wens voor iedere ouder met een verslaafd kind; laat hem niet los, aanvaard zijn kwetsbaarheden!