Samen sterk

In gesprek met een koppel dat samen het gevecht aanging en voorlopig aan de winnende hand is. J(man) & D(vrouw)

Kan je iets vertellen over jullie proces? J: Ikzelf heb jaren gevochten tegen mijn verslaving. Opnames (Tienen, PAAZ, …), zelf proberen te stoppen, onder begeleiding proberen te stoppen, herviel ik steeds harder en harder. Ik haalde na elke opname in wat ik gemist had maar viel steeds dieper en dieper in mijn verslaving.

D: Na tienen zei ik: ‘hier wil ik nooit meer komen’. Ik moest de kinderen ook meenemen, dit was voor hen ook niet geweldig. Ik dacht ‘dit doe ik nooit meer’. Thuis zei hij ook elke keer: ‘ik wil nog sociaal kunnen drinken of af en toe eens eentje, of na een jaar zal ik wel terug af en toe kunnen drinken. Dit ging goed tot op een bepaalde hoogt. Maar als je wilt drinken zoek je daar toch altijd een rede voor. Die rede kon ook eender wat zijn, we leven ook in een samenleving waar de sociaal aanvaard is. Ik ben ook enorm bewust van het feit dat er overal en op de meest onlogische plaatsen alcohol beschikbaar is. Hier erger ik mij enorm aan. Nadien volgden er nog andere opnames en telkens kreeg ik mijn man weer een stukje terug, maar nooit helemaal. Ooit stelde iemand mij de vraag “ wanneer is genoeg”. Zelfs op de dag van vandaag kan ik hier niet op antwoorden. Zowel ik als mijn man geven niet snel op, maar dan ook weer ‘wat is snel’.

J: Ik gaf zelf nog niet toe dat ik verslaafd was. Ik wou ook geen anti-buz nemen, ik kon het zelf wel. Ik ben na een incident binnengegaan in de blauwe tijd bij dokter Mondelaers. Ik weet niet waarom de vorige opnames al snel leidde tot herval maar op de een of andere manier was deze opname anders. Ik voelde mij hier ook thuis. Geen ziekenhuisgevoel zoals ze zeggen. Niet gevangen zijn. Als ik denk aan de hulpverleners daar dan voel je de openheid al. Ahmed (man van dr. Mondelaers die helpt in het centrum) weet exact wat te zeggen als het moeilijk is of wordt. Die ziet dat aankomen precies. Ook dr. Mondelaers weet precies op voorhand al dit komt goed of niet. We zullen dit een 6th sense noemen. Het is een open opname en je kan er steeds vertrekken maar om de een of andere redenen ging ik er niet weg. D: Voor mij is dit nu echt de laatste kans, maar het vertrouwen in mijn man komt terug (is terug) en groeit nog steeds. Ik bleef omdat ik weet hoe hij was voor zijn verslaving, omdat we samen kinderen hebben. Als wij geen kinderen moesten gehad hebben was dit allang opgelost geweest. Dan begon ik er zelfs niet meer aan. Nu is de situatie helemaal anders. Maar ik was de wanhoop echt nabij, ik voelde mezelf machteloos en begreep niet wat er in zijn hoofd afspeelde. Ik ben zelf niet verslaafd, ik kreeg wel uitleg over neurobiologie maar kan natuurlijk niet voelen wat hij voelt. Daarbij blijf ik een moeder die vooral wil dat mijn kinderen het goed hebben. De situaties die hier thuis gebeurden waren niet meer veilig. Ik werd geholpen door gesprekken met hulpverleners maar toen ik hier daadwerkelijk gebruik van wou maken ( zelf vertrekken) voelde ik me in de steek gelaten. Ik moest met mijn kinderen naar een vluchthuis maar zou de dag erna weer op straat staan. Dan zou het OCMW wel kijken wat ze konden doen. Natuurlijk wil je dit niet. Ik kon wel bij familie terecht ( dit had ik al eerder gedaan) maar steeds sleur je de kinderen uit hun thuissituatie en het laatste wat ik wou was hen nog eens ontwrichtten. Het feit dat de enige mogelijkheid zelf vertrekken, is zo erg. Je bouwt iets op maar degene zonder de verslaving moet zelf vertrekken. Dit was iets wat ik mij had voorgenomen om niet meer te doen. Enkel alleen al voor het welzijn van de kinderen. Mijn man ging nergens meer mee naar toe ook niet naar de familie enzo. J: De dag voor mijn opname in het ziekenhuis voor de detox, vroeg ik de autosleutels aan mijn vrouw. Ze was me zo moe dat ze die gewoon gaf. Ik reed nog met de auto naar een winkel om een fles te kopen. Ik moest thuis weg. Waarom? Misschien de verslaving die sprak in mijn hoofd. Zelfs met een gips aan mijn voet. Terug gereden en geparkeerd niet ver van huis en daar mezelf binch gedronken. Voor de rest tot s’anderendaags in het ziekenhuis een zwart gat waar ik in de ochtend wakker werd met aan het voeteinde van het bed een boze vrouw en broers. D: Mijn nam was niet thuis gekomen, ik wist niet waar hij was en heb dit s’ morgens ook zo doorgegeven aan de politie. Ik gaf zelfs aan de politie door dat ze niet meteen een patrouille moesten sturen, maar wachten tot na 9 u. de kinderen waren dan naar school en ik wou hen niet meer dan mogelijk opzadelen met zorgen. In elk geval 24h later belde ik zijn broers. De politie liet me later weten dat mijn man in het ziekenhuis lag. Ze mochten ook niet meer zeggen. De broers zijn mij komen halen en we zijn dan allen naar het ziekenhuis gereden. Daar zag ik eerst de dokter. Hij vroeg me onmiddellijk “wat mijn plan was”. Ik kaatste de vraag terug en zei: “ wat kan ik doen”. En geloof me als ze dit zo vertellen zakt de grond volledig weg onder je voeten. “ Euh ja niet veel, in de eerste plaats moet de verslaafde dit zelf onder ogen zien maar, ja juffrouw, het is wel zeer ernstig. Als hij zo blijft drinken gaat hij dood. “ Hij had zoveel promille in zijn bloed dat dit echt fout kan aflopen. Ze hadden hem gevonden in de auto, buiten westen, met heel wat promille alcohol in zijn bloed. Hij had ook een gebroken voet van vorige val. Dus hij had rondgereden met gips tot hij op ‘zijn plekje’ was om dronken te worden. Ditmaal ging dat dronken worden net iets te ver. Ik besef nog steeds hoe ik mij op dit moment voelde, zo machteloos, en hoewel er al heel veel hulpverlening bestaat, sta je er nog steeds alleen voor. Je kan niemand dwingen, enkel zelf alles achterlaten, en dit zou absoluut niet mogen.

Was het altijd zo? J: Ik ben altijd al wel een drinker geweest maar nu liet het echt uit de hand. Ik ben verslavingsgevoelig en dat zie ik nu in. Ik zie dat ook bij mijn ouders en broers. Niet in mijn mate maar toch. Volgens mij is dit deel genetisch bepaald, is ook bewezen in de wetenschap naar het schijnt. Hoe dit alles te werk gaat in je hersenen interesseert me nu ook heel erg. Mijn vader was ook een drinker met verslaving ook al gaf hij dit niet toe. Van een opname moest hij ook niet weten. Geprobeerd maar ja. Nu sta ik hier met mijn opnames. Vlak voor zijn dood was hij vertrokken naar Frankrijk met vrienden en zag hem zijn medicatie nog nemen met een scheut cognac. In zijn reistas stak hij nog een volle fles. Hij is daar overleden door een val van de tap hebben ze ons gezegd. Welke verschillende hematomen heeft opgeleverd in zijn hoofd. D: Hij had ook nooit anders geweten, bijna elke dag werd hij thuis ook geconfronteerd met drank. Dit was iets dat in zijn familie als normaal werd beschouwd. Bij elke gelegenheid hoort er drank bij. Ik ben me ook zeer bewust dat dit niet enkel alleen daar zo was. Het is een groot maatschappelijk probleem.

Was dit een moeilijk moment? J: omtrent mijn verslaving denk ik niet echt. Ik dronk toen eigenlijk al hee … D: Mag ik antwoorden? Volgens mij had dit een grote impact, dat was sowieso moeilijk. J. wou hem per se in leven houden, toen hij naar België werd overgebracht. Dit was ook de eerste keer dat J. van zo dichtbij een sterfgeval had meegemaakt. Dit was niet de aanleiding, want het drinken escaleerde stelselmatig. Hij dronk elke dag, door de dag, is toen zelfstandig geworden. Toen kon hij tussendoor drinken, de klanten kwamen meedrinken en er was een bepaalde vrijheid. Toen zijn vader gestorven is en hij de zaak overnam ging het overdag redelijk goed. Tot ik ziek werd, toen viel het op hoeveel hij dronk. Hij had ook nooit anders weten, bijna elke dag werd hij thuis ook geconfronteerd met drank. Dit was iets dat in zijn familie als normaal werd beschouwd. Ik was toen een tijdje thuis en het was de eerste keer dat ik zag ‘oei’. Ik begon ineens overal flessen te vinden, wodka. Toen is het ineens allemaal snel gegaan. Ik ben meteen de confrontatie aangegaan. Ik heb de flessen in het midden van de tafel gezet, dat ging over een mand vol flessen. J: Dat was niet plezant, maar in mijn verslaafd hoofd drong dat nog niet door op die moment….. D: Ik lag in het ziekenhuis en J. kwam aan in het ziekenhuis bij mij en ik maakte me veel zorgen, dat ging er over J. functioneerde niet meer zoals het moest en hij moest de zorg van de kinderen op zich nemen maar dat ging echt niet meer. Toen heb ik mij echt zorgen gemaakt. Ik herinner nog dat ik me zeker niet mocht laten gaan, wie ging er anders voor de kinderen zorgen. Gaande weg is de zorg af en aan samen gegaan of tijdens de herval viel deze volledig op mij. Dit maakte me kwaad maar soms was het ook makkelijk want ik hield geen rekening met j. wat op zijn beurt dan weer frustraties uitlokte bij hem, en zo kom hij dan toch weer drinken. Zo hebben we dit een aantal keer meegemaakt.

Hoe was dit voor de kinderen? D: Ze hebben dit erg bewust meegemaakt en dat duurde best wel lang. J: inderdaad, dat duurde toch zeker een 6 jaar. D: Dat is best moeilijk. We hebben altijd alles bespreekbaar gemaakt. Ik wou geen hand boven papa zijn hoofd houden. De kinderen weten er alles over en mogen alles vragen. Dit vooral om hen ook te laten weten dat dit iets is waar ze zelf absoluut niets aan kunnen doen. Ik wou dit voor hun zo bespreekbaar mogelijk maken, anders gaat dit een eigen leven leiden. Ik heb geprobeerd om dit zo beperkt mogelijk te houden maar met voldoende antwoorden dat ze zelf ook begrijpen. Ik merkte vooral dat ze zelf naar antwoorden aan het zoeken waren. Ze wilden dit zelf oplossen of er een houding aan geven terwijl ze dit volledig aan j. moesten overlaten. J: De kinderen moeten zich t.o.v. mij zich niet generen. Dat zou niet juist zijn. Ze zijn 10 en 8 nu en hopelijk durven ze mij alles vragen omtrent mijn probleem. Ik probeer hierover zo open mogelijk te Zijn naar hun toe. Het zijn nog steeds kinderen maar stom zijn ze op dat vlak niet. Ze weten dat ik niet meer aan de alcoholische dranken mag zitten enzo. En zo probeer ik hun dit te vertellen in hun taal of in hun taal kwa leeftijd. Zo is de dochter eens naar mij gekomen met een fruitmix van de aldi met de woorden: hier papa dit mag jij drinken. Iedereen is er hier thuis nu mee bezig met de problematiek rond alcohol. Met in de hoofdrol ik en mijn vrouw. Zelfs als we eens gaan eten zijn we beiden zeer oplettend naar alcohol toe. In sauzen enzo. Moet dat wel of moet dat zo. D: Net zoals we eens een koffie gingen drinken op de markt. Ik een ice koffie en j. een tonic. Blijkbaar doen ze nu steeds advocaat in deze koffie. Ik riep de bediening terug om te vragen ‘waarom advocaat’. Als antwoord het recept is hierin veranderd mevrouw en doen dit zo in alle ijskoffies. Al maar goed dat een ander iemand dat we kenden daar werkte en toch een ijskoffie kregen zonder advocaat of anders gezegd alcohol. Zo zie je maar dat je moet opletten op alles. J:Voor D. had dit geen kwaad gekunnen maar zo zie je maar dat je al moet gaan praten om iets te drinken zonder alcohol. Voor mij had dit een serieuze trigger kunnen zijn om wederom te hervallen. D: Dat is iets waar ik nu niet meer tegen kan. Ik drink niet, maar daarvoor werd ik hier niet kwaad van. Gewoon het feit dat het overal voor handen is en tegenwoordig gieten ze het er overal bij. Ik erger me er blauw aan. Rokers moeten ook buiten de poort gaan staan op een schoolfeest maar de drinkers die alcohol nuttigen mogen binnen blijven staan. Net zoals alles op tv, alles heeft met alcohol te maken. Reclame hier en daar en in andere programma’s zie je ook wel overmatig gebruik. Dit wordt er met de paplepel ingegeven maar dit kan gerust ook met frisdrank. J:Inderdaad. Ik vind nu ontspanning en plezier in andere dingen: wandelen 100km/dag, haha, neen ik bedoel per week. Ik knutsel wat, kuis de hof op, binnen wat verbouwen in ons huis. Eigenlijk is alles nu plezant. DE tijd die ik nu met mijn vrouw doorbreng is zeer kostbaar. Ik wil dat voor niets in de wereld nog kwijt. (Zegt hij met oprechte tranen in zijn ogen)