Wanneer je het gevecht verliest

Ik ben een meisje van 20 jaar. Ik woon samen met mijn papa, zus van 16 en stiefmama in een warme thuis. Ik ben geboren in een gezin waarbij verslaving altijd een grote factor was. Mijn papa was verslaafd voor hij vader werd en is ondertussen al 20 jaar clean, mijn mama daarentegen is altijd blijven sukkelen.

Mijn mama is verschillende keren in aanmerking gekomen met de politie, met het gerecht. Ze kreeg psychische hulpverlening omdat het niet goed ging met haar, maar hulpverlening omtrent de verslavingsproblematiek was er nooit. Ze gaf altijd aan dat dit niet nodig was.

Ik heb mijn mama altijd proberen steunen, heb altijd gezorgd dat ze niets te kort kwam. Ik probeerde een goeie dochter te zijn en daarnaast wilde ik ook voor haar zorgen. Ik maakte vaak eten, gaf haar soms wat geld, maar wilde er vooral altijd voor haar zijn. Ik weet dat het voor haar niet makkelijk was.

Uiteindelijk, na zoveel jaren vechten tegen een verslaving en tegen zichzelf is mijn mama begin 2019 uit het leven gestapt.

Wat ik hieruit geleerd heb is dat verslaving vaak onderschat wordt, het verandert de persoon. Mijn mama was aan het einde van haar pad niet meer zichzelf. Ik vraag mezelf elke dag af of ik iets had kunnen doen, maar ik besef dat dit niet zo was. De verslaving had mijn mama in haar macht, al had ze dit zelf niet altijd door.

En ik heb heel veel respect voor acties zoals deze, voor mensen die proberen het voor anderen beter te maken. Die proberen om het taboe rond verslaving te breken, om het bespreekbaar te maken.

Haar advies? Als er mensen dit lezen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben, praat erover. Ik heb me altijd geschaamd over de problemen, maar ik besef nu dat het vaker voorkomt dan je denkt. Er zijn meer mensen zoals ik. Ik ben niet alleen.